เรื่องนี้ส่งเข้ามาจากคุณไบค์ครับ คุณไบค์เล่าว่า.. ผมเป็นเด็กมัธยมปลายครับ ตอนนี้อายุก็จะ 17 ปีเเล้ว เคยดูรายการผีมาก็มาก เเต่ก็ไม่เคยเชื่อครับ จะว่าลบหลู่เลยก็ได้ เวลาเพื่อนบอกว่าเคยเจอผี หรือปู่ย่าที่เชียงใหม่เล่าเรื่องผีให้ฟัง ผมก็จะไม่ค่อยสนใจครับ จนมีเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้นกับผม เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ผมเชื่อเลยว่า..ผีมีจริง!
วันหนึ่งผมกลับบ้านที่เชียงใหม่ครับ ส่วนมากวัยรุ่นที่นั่นก็จะชอบขี่มอเตอร์ไซค์เที่ยว ผมก็เช่นกัน วันนั้นผมก็ขี่มอเตอร์ไซค์ออกไปเที่ยว แต่ระหว่างทางฝนดันตกครับ ด้วยความที่กลัวว่าตัวจะเปียกฝน เดี๋ยวเเม่จะด่าเอา เลยหาที่จอดพักรถก่อน ก็ไปเจอศาลาเล็กๆ ข้างทาง จอดไปได้สักพักนึง มองรอบๆ ไปเจอเส้นทางตัดใหม่ ซึ่งผมก็เกิดความสงสัย เพราะจำได้ว่าเส้นทางตรงนี้น่าจะก่อสร้างเสร็จนานแล้ว แต่กลับยังมีป้ายกั้นเขียนว่า ‘ขออภัย..ทางยังไม่สะดวกให้ใช้งาน’ ผมก็งงๆ แต่คิดว่าเขาคงลืมเอาป้ายออกครับ.. รอไปสักพักจนฝนเริ่มซา ตอนนั้นเวลาก็ปาเข้าไป 6 โมงเย็นเเล้ว บรรยากาศโพล้เพล้ เริ่มมืด เพราะเป็นหน้าหนาว ผมจึงตัดสินใจเอาวะ ไปทางตัดใหม่นี่ล่ะ แล้วผมก็ค่อยๆ ขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านป้ายกั้นไป เส้นนี้เปลี่ยวโล่ง เพราะไม่มีใครเข้ามาเลยนอกจากผมคันเดียว..
วิ่งไปสักพัก ฟ้าก็เริ่มมืดจนผมต้องเปิดไฟหน้ารถครับ จังหวะที่เปิดไฟ ไฟก็ส่องไปทำให้ผมเห็นคนครับ เป็นผู้ชายรูปร่างสูงผอม ไว้ผมยาวเเบบนักร้องวงร็อค กำลังเดินกะเผลกๆ อยู่ข้างทาง ผมเลยกะว่าจะไปทัก ถ้าบ้านพี่เขาเป็นทางผ่านก็จะได้อาสาไปส่ง ผมขี่เข้าไปใกล้ๆ เขาเเล้วบีบแตรพร้อมเปิดไฟสูงให้เขารู้ตัว เขาก็หันมาครับ เเต่! สิ่งที่ทำให้ผมช็อคสุดขีดคือ เขาหันมาเเต่หัว! ตัวยังคงเดินหน้ากะเผลกๆ ต่อ! เขามองจ้องผมอยู่ครู่หนึ่ง ผมรู้ตัวทันทีครับว่า โดนผีหลอกแล้ว! คือมันเสียววาบไปทั้งหลังเลย ตอนนั้นผมรีบบิดเเซงเขาไปอย่างไว จนผมคิดว่าน่าจะพ้นเเล้ว เเต่ไม่ครับ.. ภาพที่เห็นในกระจกมองหลังคือ เขาวิ่งตามมาอย่างไว! ทั้งที่ผมบิดไปมากกว่า 100 แน่ๆ ผมเลยต้องบิดต่อ จนเขาหายไป.. นี่ถ้าถนนมันไม่ใหม่ ไม่เรียบ ผมก็ไม่รู้ว่าจะรอดกลับไปถึงบ้านไหม
ผมตกใจมากใจเต้นรัว เหงื่อแตกเต็มตัวไปหมด กระหายน้ำ และเหนื่อยล้าสุดๆ อย่างบอกไม่ถูกครับ ..พอกลับถึงบ้าน พ่อกับแม่ผมรีบเข้ามาหา สีหน้าหงุดหงิดปนกังวลใจ พร้อมกับพูดเสียงดังว่า ‘กูตามหามึงตั้งนาน ทำไมกลับดึกขนาดนี้ หายหัวไปไหนมา!?’ ผมมองนาฬิกาซึ่งมันเป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว! ผมก็ตกใจสิครับ เพราะจำได้ว่าออกจากบ้านไปตอน 4 โมงกว่าๆ ไปที่นั่นที่นี่เเล้วฝนตก ก็รอฝนหยุดตก จนกลับมาถึงนี่ก็ไม่น่าเกิน 3-4 ชั่วโมงแน่นอน แล้วทำไมผมถึงกลับมาถึงบ้านเอาป่านนี้ได้ล่ะ? จังหวะที่คุยกันอยู่ ปู่ผมเเกก็เดินมาเเล้วพูดว่า ‘มึงไปทางเปลี่ยวมาใช่ไหม?’ ผมก็งงครับ เลยบอกไปว่า ‘ครับปู่ ผมจอดพักรอฝนหยุดตกที่ศาลา แล้วก็กลับเส้นทาง..’ ยังไม่ทันที่ผมจะบอกปู่ว่าผมเจอผีหลอก ปู่เเกก็พูดว่า ‘เจอเข้าเเล้วล่ะสิ?’ ผมเงียบไปไม่ได้พูดอะไรต่อ ปู่ผมเลยเล่าว่า ‘เส้นทางตรงนั้นน่ะ ตอนทำพื้นถนนเสร็จใหม่ๆ เคยมีเเก๊งค์วัยรุ่นมาเเข่งมอเตอร์ไซค์กัน เเล้วมีคันหนึ่งเกิดเสียหลักรถพุ่งเข้าข้างทาง ทำให้คอขาดกระเด็น.. ชาวบ้านบอกว่าส่วนมากรถยนต์จะไม่เจออะไร แต่ถ้ามอเตอร์ไซค์เนี่ย เจอกันทั้งนั้น จนตอนนี้ก็ยังไม่ค่อยมีใครผ่านเส้นนี้กันเท่าไร..’ ปู่ยังบอกอีกว่า ‘นี่ยังดีนะที่เขาเเค่วิ่งตามรถ บางคนนี่เจอมาซ้อนท้ายตามกลับถึงบ้านเลย หรือบางคนก็ถูกเขาบังตาไม่ให้กลับบ้าน หายไปเป็นหลายวันก็มี..’ ผมฟังแล้วก็ขนลุกสิครับ โชคดีของผมที่ยังกลับมาถึงบ้านได้.. หลังจากวันนั้น ผมก็ทำบุญไปให้เขาครับ ผมไม่รู้จักชื่อเขา ก็เลยได้เเต่นึกภาพพี่เขา แล้วบอกในใจว่า ‘อุทิศให้พี่คนนั้น..’
Story by คุณไบค์
