เรื่องนี้ส่งเข้ามาจากคุณบังครับ คุณบังเล่าว่า.. ย้อนไปเมื่อต้นเดือนเมษายนที่ผ่านมา คืนนั้นเป็นคืนวันเสาร์ พระจันทร์เต็มดวง เพื่อนๆ ผมอยู่กันครบ ก็เลยนึกสนุกชวนกันไปโรงพยาบาลร้างแห่งหนึ่งที่นครปฐม ไปกัน 10 คนพอดี ขับรถไป คุยกันไปตามประสาเพื่อน จนไปถึงที่หมายเวลาตี 1 พอดี ก็เริ่มกันเลยครับ ไฟฉายคนละอัน แบ่งกันไปเป็น 2 กลุ่มกลุ่มละ 5 คน โดยผมจะอยู่กลุ่มแรกเลยครับ กลุ่มนี้จะกลัวผีกันหมดทุกคนยกเว้นผมคนเดียวที่ไม่กลัว ไม่แปลกเลยครับที่พวกมันจะให้ผมเป็นคนเดินนำ
พวกผมก็เดินเข้าไปเรื่อยๆ สำรวจชั้น 1 จนทั่วเสร็จ ก็ขึ้นชั้น 2 โดยที่ผมไม่รู้สึกกลัวหรือรู้สึกอะไรเลย อารมณ์ตอนนั้นนึกสนุกก็เลยตะโกนออกมา ‘เฮ้ย! ไอ้ผีตายห่าตายโหง แน่จริงมึงออกมาสิ บังมาหามึงแล้วนะ ไม่มาหาบังหน่อยเหรอ?’ พอสิ้นเสียงตะโกน เพื่อนๆ ทุกคนเงียบหมด แล้วสายตาทุกคนมันก็มองไปที่บันไดทางขึ้นชั้น 3 เป็นตาเดียว ผมก็ขนลุกสิครับ พวกมึงเงียบทำไมวะ มีอะไรมึงบอกกูสิ? แต่เพื่อนๆ ก็ไม่พูดอะไร ผมเลยโมโหเดินไปตรงบันไดที่พวกมันมอง แต่แปลกครับ ระหว่างที่ผมเดินไปบริเวณนั้น ขนผมลุกซู่ทั้งตัวเลย แล้วลมก็พัดมาเลยครับ พร้อมกับเสียงใบไม้แห้งข้างล่าง จังหวะนั้น เพื่อนอีกกลุ่มที่รออยู่ด้านล่างก็ตะโกนขึ้นมาว่า ‘ไอ้บัง! พวกมึงรีบลงมาเลย เร็วๆ’ พอได้ยินแบบนั้น ไอ้พวกเพื่อนๆ ที่ขึ้นไปกับผมมันก็วิ่งสิครับ วิ่งแบบไม่คิดชีวิตเลย เท่ากับเหลือผมที่อยู่ตรงบันไดทางขึ้นชั้น 3 คนเดียว
ด้วยความที่เพื่อนไปหมดแล้ว แต่ผมอยากดูอยากเจอ ก็เลยขึ้นไปชั้น 3 คนเดียวเลยครับ พอขึ้นไปมันเงียบมากๆ บรรยากาศเย็นยะเยือกผิดจากชั้น 2 เลย ผมเดินไปที่ริมระเบียง ก็ได้ยินเหมือนเสียงคนเดินตรงบันได ‘ตึงๆๆ’ ตอนแรกก็คิดว่าเพื่อนคงขึ้นมาตามผม ไฟฉายผมบอกก่อนนะครับ สว่างมาก ผมก็สาดไฟดูเลยครับ ปรากฏว่า เอ้า! ไม่มีใครเลย!? แล้วมันเสียงอะไรวะ คือเสียงมันเดินแบบลงเท้าหนักมาก เน้นๆ เหมือนคนใส่รองเท้าหนัง หรือรองเท้าบูทแบบนั้นเลย ผมก็ใจไม่ดีละสิ แต่ก็เอะใจว่าทำไมไม่มีเสียงเพื่อนตะโกนขึ้นมาเลย ผมก็เลยถอดใจ ลงไปหาเพื่อนๆ ดีกว่า จะไปถามว่าพวกมึงวิ่งกันทำไม? แล้วช่วงที่ผมเดินลงมาจากชั้น 3 ผมก็หันหลังไปมอง แต่ไม่ได้ส่องไฟฉายไปนะครับ เต็มๆ ตาเลย! ผู้ชายมีอายุใส่ชุดสูทสีดำยืนชี้หน้าผมอยู่ตรงชั้น 3 ตรงที่ที่ผมเพิ่งจะเดินลงมาเลยครับ! เอาล่ะสิ ด้วยความที่ไม่กลัวอยู่แล้ว เลยถามไปเลย ‘มึงไปยืนทำไม? มึงแน่จริง มึงลองหายไปดิ๊?’ พอพูดจบเท่านั้นล่ะ เสียงจากชั้น 3 ดังโครมเลยครับ ไม่รู้เสียงอะไรยังไง แต่ผมวิ่งเลยครับ วิ่งแบบไม่คิดชีวิต วิ่งแบบไม่กลัวตกบันได ก้าวลงทีละ 4-5 ขั้น จนมาถึงข้างหน้า อ้าวทำไมเพื่อนกูสวดมนต์กันวะ?
จากนั้นก็ขึ้นรถกลับกัน ผมเป็นคนขับ ขับออกมาจากโรงพยาบาลมาได้นิดเดียว เพื่อนที่นั่งข้างหลังก็ทุบกระจกบอกให้ผมจอด ตรงนั้นข้างทางมืดมาก ผมก็มองหาศาลาที่พอมีไฟสลัวๆ จอด ผมถามเพื่อนว่า ‘มึงเคาะทำไม?’ มันบอกว่า ‘เมื่อกี้กูมองย้อนกลับไป แม่งเห็นผู้ชายยืนชี้มาที่รถเราว่ะ ตานี่แดงก่ำเลย!’ ผมก็ถือโอกาสถามเลยว่า ‘เอาล่ะ พวกมึงเล่ามาเลย ว่าทำไมพวกมึงถึงตะโกนบอกให้พวกกูลงมา?’ เพื่อนผมกลุ่มที่ขึ้นไปด้วยกันก็ร้องโฮ่เลยครับ มันบอกว่า ‘ตอนที่ไอ้บังตะโกนด่าเสร็จ กูเห็นผู้ชายแก่ๆ กำลังยืนชี้หน้าไอบังอยู่ เห็นชัดๆ เลย แต่ไอ้บังก็เสือกเดินไปหาเค้าอีก..’ เพื่อนอีกคนพูดเสริมอีกว่า ‘แล้วตอนที่กูรีบวิ่งออกมา กูยังเห็นผู้ชายคนนั้นเค้ามาจับไหล่มึงอยู่เลย มึงไม่เห็นเหรอวะ ไอ้เหี้ยบัง?’ ได้ยินเท่านั้นล่ะครับ ผมนี่เข่าอ่อนเลย พวกเรานั่งคุยกันแต่เรื่องนี้จนเกือบเช้า
พอกลับมาถึงซอยบ้าน ในหัวผมก็ยังคิดถึงแต่ภาพตอนที่อยู่ชั้น 3 นั้นตลอดเลยครับ ก็เลยคุยกันว่าจะให้เพื่อนๆ ที่เป็นคนพุทธทำบุญให้เค้าหน่อยดีกว่า ตอนนั้นจะตี 5 พอดี เพื่อนๆ ผมก็จัดไปเลยครับ 9 ชุด ทำบุญ ใส่บาตรเสร็จค่อยแยกย้ายกันกลับบ้าน แล้วเรื่องก็เงียบครับ ตื่นมาอีกทีช่วงเย็น เลยต้องคุยกันว่ามีใครในกลุ่มฝันหรือเจออะไรแปลกๆ ไหม แต่ก็ไม่มีอะไรครับ นอนหลับสบายใจ ก่อนจะทิ้งท้ายว่า ‘กูจะไม่ไปที่นั่นอีกแล้ว!’
Story by คุณบัง
