เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องจากคุณแบงค์ครับ เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 5 ปีที่แล้ว คุณแบงค์เล่าว่า.. ผมได้ไปทำงานใส่ชุดขาวถือศีล 8 ในช่วงปิดเทอม ที่วัดแห่งหนึ่งทางภาคใต้ ตอนนั้นที่วัดมีเด็กๆ มาเข้าค่ายพุทธบุตรครับ โดยผมมีหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงเด็ก ทำงานร่วมกับรุ่นน้องอีก 2 คนที่ปิดเทอมด้วยกัน เหตุการณ์ทุกอย่างปกติดี จนวันหนึ่ง เด็กๆ ดื้อไม่ยอมฟังคำสั่ง เลยจำเป็นต้องทำโทษ ด้วยการให้เด็กไปจุดธูปนั่งสมาธิหน้าหลุมศพที่ป่าช้าวัด นั่งจนกว่าธูปจะหมดดอก แต่ระหว่างการทำโทษ ก็ได้เวลากินนมช่วงเย็นพอดี เลยทำให้ต้องพาเด็กๆ ที่ถูกทำโทษไปกินนม..
คืนนั้นกิจกรรมทุกอย่างเสร็จสิ้น เด็กๆ ต่างไปเข้านอนที่โรงนอน ผม และ รุ่นน้องอีกคน ได้ไปนอนที่กุฏิพระซึ่งนอนได้ 2 คนครับ.. ระหว่างนอนอยู่ ผมก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตู ‘ก๊อกๆๆ’ ผมคิดว่าผมตื่นสาย แล้วพระอาจารย์มาปลุกหรือเปล่า? ปรากฏว่าดูนาฬิกาเพิ่งจะตี 2 เท่านั้นเอง (ปกติต้องตื่นตี 4) ก็นึกว่าผมคงหูฝาด หรือลมพัดอะไรสักอย่างมาชนประตู ผมเลยหลับต่อด้วยความง่วง.. สักพักผมก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอีก ‘ก๊อกๆๆ’ คราวนี้ผมไม่สนใจครับ หลับต่อ จนผมได้ยินเสียงเหมือนคนมาถีบประตูอย่างแรง ‘โครมมม!!’ ผมตกใจสะดุ้งตื่นทันที ลุกขึ้นดู แต่แปลกที่รุ่นน้องที่นอนกับผมกลับหลับสนิทเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมเลยไปเปิดประตูเพื่อจะดูว่าใครมา? แต่ผมก็ต้องตกใจสุดขีด! เพราะว่าไม่มีใครเลย แต่กลับมีธูปนับสิบๆ ดอก อยู่หน้าประตู พร้อมกับควันธูปอบอวนไปหมด
ผมรู้สึกกลัวเลยหันหลังกลับ แต่ผมก็ต้องช็อคยิ่งกว่ากับสิ่งที่ผมเห็น คือรุ่นน้องที่นอนอยู่เมื่อกี้ กำลังยืนรำครับ! แถมไม่มีลูกตา และแลบลิ้นออกมายาวจนถึงกลางอก!! ตอนนั้นผมกลัวมาก วิ่งฝ่าดงธูปหนีออกมา เพื่อจะไปนอนที่โบสถ์ของวัด ระหว่างทาง ผมเห็นเหมือนใบหน้าของคนนับสิบอยู่บนต้นไม้ กำลังจ้องมองตามมาที่ผมอยู่ พร้อมกับหัวเราะอย่างสะใจ จนผมวิ่งมาถึงที่โบสถ์กำลังจะหันหลังไปปิดประตู ผมก็ต้องช็อคอีกครั้งจนแทบหมดสติ เพราะสิ่งที่ผมเห็นคือ รุ่นน้องคนเดิมกำลังรำอยู่ด้านหลังผม ระยะไม่ห่างจากเดิมเลย เหมือนมันรำตามมาตลอดทาง! ผมรีบปิดประตูโบสถ์ แล้วเข้าไปนอนใกล้ๆ พระพุทธรูป ผมกลัวมากจนนอนไม่หลับ เวลาผ่านไปจนราว ตี 4 กว่าๆ ประตูโบสถ์ก็เปิดออก เป็นพระอาจารย์เข้ามาเปิดเพลงเรียกรวมเด็กๆ ตอนนั้นผมวิ่งเข้าไปหาพระอาจารย์ทันที ผมรอในโบสถ์จนพระอาทิตย์ขึ้น ผมถึงออกไป
ผมไปเจอรุ่นน้องที่นอนข้างผมเมื่อคืน น้องมันรีบเข้ามาหาผมหน้าตาตื่น ถามว่า ‘พี่..เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น? ผมเห็นพี่วิ่งออกจากกุฏิไป แล้วเห็นกลุ่มคนนับสิบวิ่งไล่ตามหลังพี่ไป แต่คนพวกนั้นกลับไม่มีหัว!’ ผมได้ฟังนี่ขนลุกเลยครับ.. สักพักน้องพี่เลี้ยงเด็กอีกคน ที่ได้ทำงานเฝ้าโรงนอนเด็กเมื่อคืน ก็มาเล่าผมให้ว่า ‘เมื่อคืนตอนเด็กหลับหมดแล้ว ผมเห็นเงาคนประมาณสิบกว่าคนได้ เดินวนรอบโรงนอนเด็ก และที่สำคัญคือ ทุกคนไม่มีหัว!’ ผมแทบช็อคกับสิ่งที่ได้ฟังจากรุ่นน้องทั้งสองคน.. ผมรู้ทันทีเลยว่า เมื่อคืนที่ผมเห็นใบหน้าคนอยู่บนต้นไม้ นั่นคือหัวของเขานั่นเอง
ผม พี่เลี้ยง และพระอาจารย์ ได้คุยกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น? จนกระทั่งมีเด็กที่มาเข้าค่ายมาบอกทีหลัง ว่าเห็นธูปที่ผมให้เด็กจุดหน้าหลุมศพที่ป่าช้าตอนนั้น มันล้มไปโดนผ้า และดอกไม้ที่ญาตินำมาไหว้ จนไฟไหม้เสียหาย ผมเดินไปดูตรงจุดที่ทำโทษเด็กๆ และผมก็ถึงบางอ้อทันที ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด เป็นเพราะผมลืมให้เด็กๆ ดับธูป ธูปเลยล้มไปโดนข้าวของเขาจนเสียหายนั้นเอง..
Story by คุณแบงค์
