เรื่องนี้มาจากคุณยุ้ย (นามสมมติ) ครับ เป็นเรื่องราวของสองพี่น้องลูกคุณหมอ ที่ตามพ่อมาออกเวรที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ตอนนั้นเป็นเวลา 5 ทุ่มกว่าแล้ว ทั้งคู่ก็เบื่อกับการนั่งอยู่เฉยๆ เลยพากันออกไปเดินเล่นแถวนั้น ซึ่งหารู้ไม่ว่ามันคือห้องดับจิต พอเดินไปเดินมาทั้งสองกลับหลงจนหาทางกลับไปห้องเวรของพ่อไม่ถูก โชคดีที่มีคนไข้ผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านมา และอาสาจะช่วยพาไปส่งให้ โดยบอกว่า ‘แถวนี้มันอันตราย..ผีเยอะ!’ ด้วยความกลัว สองพี่น้องจึงรีบจูงมือตามคนไข้คนนั้นไป โดยสังเกตเห็นสายสิญจน์ที่ผูกอยู่ที่ข้อมือของเธอด้วย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร..
จนมาส่งถึงห้องเวร ทั้งสองจึงหันไปขอบคุณคนไข้ผู้หญิงคนนั้น เธอตอบกลับว่า ‘พี่ยินดีที่จะช่วยจ้ะ ถ้าว่างๆ ก็ไปคุยเป็นเพื่อนพี่ที่ห้อง 139 หน่อยนะ พี่เหงา..’ พอเธอเดินกลับไป เด็กๆ ก็เดินเข้าไปในห้องเวร พยาบาลต่างมองทั้งคู่เป็นตาเดียว แล้วถามว่า ‘เมื่อกี้หนูคุยกับใครเหรอ พี่ไม่เห็นมีใครอยู่ตรงนั้นเลย!?’
พอรุ่งเช้าสองพี่น้องได้เล่าให้พ่อฟัง พ่อเลยจะพาไปที่ห้อง 139 เพื่อขอบคุณคนไข้คนนั้นเสียหน่อย แต่พอไปถึง พยาบาลกลับบอกว่า ‘คนไข้ผู้หญิงห้องนี้ เธอเสียไปเมื่อ 2 วันที่แล้วค่ะ..’
Story by คุณยุ้ย (นามสมมติ)
