เรื่องนี้เป็นเรื่องของคุณน้ำครับ น้ำอาศัยอยู่กับแม่ 2 คน ที่จังหวัดนครสวรรค์ พ่อน้ำเสียไปแล้วตั้งแต่เด็กๆ น้ำได้เข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยในแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ จนจบก็ทำงานต่อเลย.. ทุกๆ วันแม่ของน้ำจะโทรมาหา ถามว่า ‘ทำอะไรอยู่’ ‘กิน อะไรหรือยัง’ ‘นอนหรือยัง’ คำถามเดิมๆ ที่แม่ก็ไม่เคยเบื่อที่จะถาม.. และน้ำก็ตอบไปแบบเดิมๆ ใช้เวลาคุยกับแม่ครั้งหนึ่งไม่กี่นาที น้ำก็ตัดบทวางไป.. ตอนนั้นน้ำเพิ่งมีแฟน ชื่อพี น้ำใช้เวลาส่วนมากหมดไปกับการคุยโทรศัพท์กับพี และด้วยความที่ต้องทำงานหนัก กับติดแฟน จึงทำให้พักหลังน้ำแทบไม่ได้กลับบ้านไปหาแม่เลย
คุณน้ำเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นว่า.. คืนหนึ่งขณะเราคุยโทรศัพท์กับพี แม่ก็โทรมาหาเป็นสายซ้อน เราก็ไม่ได้รับ เพราะคิดในใจว่า ก็คงโทรมาถามสารทุกข์สุขดิบเหมือนทุกวัน หลังวางสายจากพี เราก็นอนหลับไป โดยที่ก็ไม่ได้โทรกลับหาแม่
เช้ามา เราก็ตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ เป็นอาของเราโทรมา เสียงอาสั่นๆ อย่างเห็นได้ชัด บอกเราว่าให้ตั้งใจฟังดีๆ อาบอกว่า ‘เมื่อคืนโจรขึ้นบ้านแม่แก และแม่ก็ขัดขืนต่อสู้ จนกระทั่งถูกแทงเข้าที่ท้องเสียชีวิต แต่ตอนที่ไปเจอศพ แม่แกถือโทรศัพท์แน่นเลย และในรายการโทรออก กลับไม่มีเบอร์ตำรวจ หรือโรงพยาบาล มีแต่เบอร์ของแก’ เราได้ยินแบบนั้น น้ำตาเราก็ไหลอาบแก้มทันที สายซ้อนเมื่อคืนคงเป็นสิ่งสุดท้ายที่แม่ต้องการ นั่นคือได้ยินเสียงของเรา เพื่อจะบอกลา..
หลังจากนั้น ที่งานศพแม่ที่นครสวรรค์.. ขณะที่เรากับพีเข้าไปจุดธูปไหว้ที่โลงศพแม่ จู่ๆ ไฟก็ดับทั้งศาลา มืดไปหมด ทุกคนในงานต่างก็ใช้ไฟจากมือถือส่องกัน เราก็ไม่ได้คิดอะไร ก็ไหว้ต่อจนเสร็จ สักครู่เดียวไฟก็ติดขึ้นมาอีกครั้ง เราเห็นพีนั่งหน้าซีด เลยถามว่าเป็นอะไร? พีบอกว่า เมื่อกี้ตอนที่เราไหว้โลงศพ พอไฟดับแล้วพีเปิดไฟที่มือถือขึ้นมา พีส่องเห็นตรงที่เราก้มกราบลงไป มีเท้าคนยืนอยู่ และก็มีน้ำหยดลงมาที่พื้น แต่พอมองขึ้นไปกลับว่างเปล่า และไฟก็ติดขึ้นมา..
ตอนนั้นฟังดูน่ากลัว แต่เรากลับไม่มีรู้สึกความกลัวเลย เรารู้สึกเศร้ามากจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เพราะนั่นคงจะเป็นวิญญาณของแม่เรา มายืนร้องไห้อยู่ตรงหน้าเราก็เป็นได้ ถึงตรงนี้ เราจะรู้ว่าสิ่งใดสำคัญ ก็ต่อเมื่อเราต้องเสียมันไปแล้ว.. ทุกวันนี้เรานั่งมองโทรศัพท์ รอที่จะตอบคำถามเดิมๆ ให้แม่ฟัง แต่ก็คงไม่มีอีกแล้ว
Story by คุณน้ำ
