เรื่องนี้ส่งเข้ามาจากคุณเมล์ครับ คุณเมล์เป็นนักศึกษา และทำงานประจำไปด้วย โดยได้เช่าอพาร์ทเม้นท์ไว้แห่งหนึ่ง ย่านรามคำแหง เจ้าของเป็นคนอิสลาม ห้องของคุณเมล์จะอยู่ชั้น 5 เยื้องๆ กับบันไดหลักของทางอพาร์ทเม้นท์ คุณเมล์เล่าว่า.. ปกติหนูจะทำงานกลางคืน เลิกเช้า แล้วก็จะไปเรียนต่อตามปกติ จะได้กลับมานอนก็ช่วงเย็นๆ ประมาณบ่าย 3 บ่าย 4 และก็จะออกไปทำงานอีกทีก็ประมาณ 4 ทุ่ม วนอยู่อย่างนี้ทุกๆ วันค่ะ.. อพาร์ทเม้นท์ที่หนูอยู่จะมี 2 ตึก เป็นตึกห้องธรรมดา (พัดลม) และตึกห้องแอร์ หนูอยู่ตึกห้องแอร์ ลักษณะตึกจะหันหลังชนกันเป็นรูปร่าง [ ] ค่ะ ส่วนพื้นที่ตรงกลางระหว่าง 2 ตึก จะเป็นลานจอดมอเตอร์ไซค์.. เวลากลางวัน ที่นี่จะค่อนข้างเงียบมาก เพราะส่วนมากเขาจะไปเรียน หรือไปทำงานกันตอนกลางวัน ซึ่งก็เป็นเวลาที่หนูต้องนอนพักผ่อนอยู่แล้วค่ะ
วันนั้น หนูจำได้ว่าเป็นวันตรุษจีน (วันไหว้) และตรงกับวันหยุดงานของหนูพอดี วันนั้นก็หนูไม่มีเรียนค่ะ.. เลยได้นอนหลับยาว และก็ตื่นมาตอนช่วงประมาณ 5 โมงเย็น เพราะมีนัดจะออกไปดูหนังกับเพื่อน พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ประมาณ 6 โมงเย็น ก็ออกมาจากห้อง จำได้ว่าท้องฟ้ากำลังเป็นสีส้มๆ แดงๆ.. ขณะที่หนูกำลังล็อคแม่กุญแจห้องนั่นเอง มีผู้หญิงคนนึงเรียกหนูค่ะ เธอยืนอยู่หน้าประตูห้องสุดท้ายของชั้นนี้ ก่อนถึงบันไดหนีไฟ หนูก็เดินไปหาแบบงงๆ เธอใส่ชุดนอนยาวสายเดี่ยวสีขาว ปล่อยผมปกติค่ะ และนี่คือบทสนทนา..
ผู้หญิง : ‘น้องๆ น้องจะไปไหน พี่อยากกินนมกับส้ม ซื้อมาให้พี่หน่อยสิ พี่อยากกินนมกับส้ม ซื้อมาให้พี่หน่อย ตอนนี้เลยนะ’
ตอนนั้นในใจหนูก็คิดว่า เขาเป็นอะไร? ทำไมพูดวกไปวนมาแบบนี้ อยากกินทำไมไม่ลงไปซื้อเอง..
ผู้หญิง : ‘พี่ไม่สบาย ลงไปซื้อไม่ได้ น้องซื้อนมกับส้มมาให้พี่หน่อยนะ พี่อยากกิน ตอนนี้เลยนะ’
พอถึงตรงนี้หนูงงหนักเลยค่ะ เพราะหนูยังไม่ได้ถามอะไรเธอสักคำ.. ได้แต่คิดว่าทำไมเธอไม่ลงไปซื้อเอง เหมือนเธอจะรับรู้ว่าหนูคิดอะไรอยู่.. เธอจึงตอบมาล่วงหน้า..
เมล์ : ‘อ่อ พอดีหนูจะออกไปหาแม่น่ะค่ะพี่ กว่าจะกลับก็คงจะดึก หรืออาจจะไม่ได้กลับ คงไม่ได้ซื้อมาให้ หนูว่าพี่โทรให้เพื่อนพี่ซื้อมาให้ดีกว่าค่ะ’
เธอ : ‘พี่อยากกินนมกับส้ม ซื้อมาให้พี่หน่อย ตอนนี้เลยนะ อย่าลืมนะ พี่รออยู่’
เมล์ : ‘เอ่อ หนูคงไม่ได้ซื้อให้หรอกค่ะ พอดีจะไปทำธุระจริงๆ แล้วก็รีบด้วยค่ะ.. เอางี้ไหมคะ? ในห้องหนูมีนมกล้วยอยู่กล่องนึง ถ้าพี่อยากกิน เดี๋ยวหนูไปเอามาให้กินก่อนก็ได้’
เธอ : ‘ไม่ พี่อยากกินไวตามิลค์กับส้ม นะๆ น้องลงไปซื้อขึ้นมาให้พี่หน่อยนะ พี่อยากกิน’
หนูคิดในใจ ทำไมผู้หญิงคนนี้เรื่องมากจังเลย หนูหันหลังกลับ แล้วเดินไปกดลิฟท์ลงไปข้างล่างทันที.. ระหว่างเดินไปที่ลิฟท์ เธอคนนั้นก็ยังพูดเหมือนเดิมว่า ‘อย่าลืมนะ พี่อยากกินนมกับส้ม ซื้อมาให้พี่หน่อย..’ วันนั้น หนูเก็บความสงสัยนั้น ไว้ในใจตลอด..
วันรุ่งขึ้น แฟนหนูมาหา และก็ออกไปหาอะไรกินกันตามปกติ.. พอกลับมาที่ห้อง แฟนหนูก็ต้องเข้าไปจอดมอเตอร์ไซค์ไว้ที่ลานจอด หนูแหงนหน้าขึ้นไปมองที่ชั้น 5 ของตึกห้องแอร์ ไล่มองไปจนถึงระเบียงห้องของผู้หญิงคนเมื่อวาน หนูเห็นเธอยืนอยู่ที่ระเบียงค่ะ เป็นระเบียงที่ไม่มีการตากผ้า ไม่มีไม้แขวนหรืออะไรทั้งสิ้น แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร.. พอหนูกับแฟนขึ้นลิฟท์มาที่ชั้น 5 ก็เจอป้าแม่บ้านประจำตึก ที่ขึ้นมาทำความสะอาดตามชั้น หนูเลยชี้ไปที่ห้องของผู้หญิงคนนั้น แล้วถามว่า ‘ป้าคะ ตอนนี้ห้องสุดทางเดินนั้น มีคนเช่าอยู่รึเปล่าคะ?’ ป้าแกก็ตอบว่า ‘ไม่มี ทำไมเหรอจะย้ายไปหรอ?’ หนูก็งง เลยบอกป้าแกไปว่า ‘ไม่มีเหรอ เมื่อกี้หนูยังเห็นมีคนอยู่ และก็เมื่อวาน ยังได้คุยกับพี่เค้าอยู่เลย’ ป้าแกก็ทำหน้าแปลกๆ และถามหนูว่า ‘พี่เค้าที่ว่าน่ะ หน้าตาเป็นยังไงล่ะ?’ แต่มันแปลกมากๆ เลยค่ะ ที่เมื่อวานหนูก็ยืนคุยกับผู้หญิงคนนั้นนานพอสมควร แต่ไม่สามารถจดจำใบหน้าเธอได้เลย ว่าสวย หรือไม่สวย ยังไง จำได้แค่เพียงชุดที่เธอใส่ และผมของเธอ..
หลังจากวันนั้น พอถึงสิ้นเดือนตอนไปจ่ายค่าห้อง ก็ได้เจอเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ หนูก็ถามเขาว่าห้องนั้นมีคนอยู่ไหม แต่เจ้าของก็บอกว่าไม่มี หนูดูบิลเรียกเก็บค่าห้อง ที่ติดตรงสำนักงานประจำเดือน ก็ขึ้นไว้ว่าห้องนั้นไม่มีคนอยู่จริงๆ หนูก็เริ่มใจไม่ดีแล้ว แต่ก็ไม่อยากจะถามอะไรมาก.. หลังจากนั้น หนูก็เดินออกไปซื้อของข้างนอก ก็ผ่านศาลที่อยู่หน้าอพาร์ทเม้นท์ และหนูก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น นั่นคือ ส้มกองหนึ่ง และไวตามิลค์ 2 ขวด วางถวายอยู่ที่ศาลนั้น! หนูรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันทีเลยค่ะ เพราะผู้หญิงที่เราคุยด้วยตอนนั้น อาจจะเป็นผีบ้านผีเรือนของตึกนี้ก็ได้ และก็คงมีใครเคยได้เจอแบบหนูมาก่อนแล้วแน่ๆ.. หลังจากนั้น หนูกับแฟนก็คอยเอาส้ม และไวตามิ้ลค์มาถวายที่ศาลเรื่อยๆ เลยค่ะ
อีกอย่างนึงคือ เพราะหนูไม่สามารถจดจำใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ได้เลย.. ตลอดมานี้ หนูอาจจะเดินสวนกับผู้หญิงคนนั้นอยู่เรื่อยๆ แต่ไม่รู้ก็เป็นได้..
Story by คุณเมล์
