เรื่องนี้ส่งเข้ามาจากคุณอามครับ คุณอามเล่าว่า.. เหตุเกิดสมัยผมเรียนอยู่ที่เชียงรายครับ ช่วงนั้นเป็นหน้าหนาว และผมต้องเข้าค่ายเก็บตัวนักกีฬาของโรงเรียน ผมกับเพื่อนกางเต๊นท์นอนกันในหอประชุม อากาศหนาวมากๆ ครับ โดยในหอประชุมจะมีเวที กับมุมเก็บของที่วางเก้าอี้ซ้อนกันเป็นชั้นๆ ก่อนนอน ผมไปสูบบุหรี่กับเพื่อนหลังเวทีของหอประชุมครับ เพราะตรงนั้นจะมีหน้าต่าง เเละมันเปิดง่าย ไม่มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดให้ครูคุมฝึกได้ยิน พอเปิดหน้าต่างไปก็เจอกับโรงเก็บของเก่าของภารโรงหลังเล็กๆ ด้านหลังจะมีต้นโพธิ์สูงใหญ่ เเต่มืดมากครับ
พอสูบบุหรี่ไปสักพัก เพื่อนผมก็บอกผมว่า ‘เนี่ยไอ้อาม มึงเป็นเด็กใหม่ มึงยังไม่รู้สินะ มึงเห็นตรงนั้นป่ะ?’ มันชี้ไปที่หลังโรงเก็บของเก่า และพูดต่อว่า ‘ตรงนั้นน่ะเล่ากันว่า เคยมีครูฝึกสอนผูกคอตายเพราะโรคซึมเศร้า เเต่พ่อกูบอกว่าจริงๆ คือถูกผีเข้าเเล้วมาผูกคอตาย’ ผมก็มองตามมันไป ขนผมลุกซู่เลยครับ เพราะเเค่ความมืดของมันผมก็กลัวเเล้ว จากนั้นผมเลยรีบสูบบุหรี่เเล้วกลับเข้าเต๊นท์นอน เพื่อนผมก็ปิดหน้าต่าง ล็อคเรียบร้อย เเล้วตามมาทีหลัง.. ก่อนนอนผมก็ถามมันว่า ‘แล้วมึงไม่กลัวมั่งเลยหรอวะ?’ มันตอบผมว่า ‘กลัวดิไอ้ห่า! รุ่นพี่ที่เคยไปสูบบุหรี่เเถวนั้น ช็อคแทบเป็นบ้ามาหลายรายละ’ สิ่งที่มันพูดทำให้ผมยิ่งกลัวครับ แต่ก็ข่มตานอนหลับไป..
หลับไปได้สักพัก ไม่แน่ใจว่านานเท่าไหร่ ผมก็ต้องตื่นขึ้นมา เพราะมีคนมากระตุกขาผม พร้อมบอกว่า ‘ไอ้เหี้ยอาม ลุกๆๆ กูปวดฉี่ ไปส่งหน่อย.. เร็วดิไอ้เหี้ย ลุก!’ ด้วยความเห็นใจ ผมก็เลยต้องไปส่งมันที่หลังหอประชุม เพราะห้องน้ำอยู่ตรงนั้น.. ผมยืนรอมันสักพัก ก็เหลือบไปเห็นหน้าต่างบานเดิม ที่ผมกับมันยืนสูบบุหรี่ด้วยกันก่อนหน้าน้ี เเต่ว่ามันกลับเปิดอยู่ ทั้งๆ ที่ผมก็เห็นว่าเพื่อนผมปิดเเล้ว พอเพื่อนผมออกมา ผมก็ได้แต่เก็บความสงสัย และรีบกลับเข้าเต๊นท์ทันที.. ผมเปิดโทรศัพท์ดูเวลา ตอนนั้นประมาณตี 2 ครึ่งแล้ว เเล้วเพื่อนผมก็กระตุกเเขนผมอีกรอบ ด้วยความตกใจ ผมเลยหันไปตะคอกใส่มันว่า ‘มีเหี้ยไร!?’ … ว่างเปล่าครับ ผมนี่หน้าชาเลย ภาพที่เห็นคือเพื่อนผมมันนอนห่มผ้าคลุมโปงไปเเล้ว แล้วเมื่อกี้คืออะไรที่กระตุกแขนผม?
พอผมเริ่มได้สติ ผมก็รีบหลับตานอนคลุมโปง เอาหน้าซุกหมอนเเล้วหายใจทางปากเอา ผมได้กลิ่นเหม็นคาวๆ ครับ กลิ่นเน่าๆ เหมือนหนูตาย ปลาเน่าอะไรสักอย่าง ทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ได้หายใจทางจมูก เเล้วทำไมมันยังได้กลิ่น ผมเลยเปลี่ยนท่านอน เเล้วเอาผ้าห่มมาปิดจมูกครับ เเต่ก็ยังได้กลิ่นอยู่ดี และกลิ่นมันก็เเรงขึ้นเรื่อยๆ เหมือนที่มาของกลิ่นมันอยู่ใกล้จมูกของผมยังไงยังงั้นเลย ผมจะอ้วก เลยรีบกระตุกเเขนเพื่อนข้างๆ มันก็ไม่ยอมตื่นครับ ผมอยู่ในสภาพนั้นนานมาก จนไม่รู้ตัวว่าผมหลับไปตอนไหน..
ตื่นเช้ามาวิ่งตอนตี 5 ครึ่ง ผมก็ถามเพื่อนผมว่า ‘เมื่อคืนกูกระตุกเเขนเรียกมึง มึงไม่รู้สึกบ้างเลยหรอวะ?’ สีหน้ามันดูซีดเซียว เหมือนคนไม่ได้นอน ก่อนจะตอบว่า ‘มึงเองหรอที่กระตุกแขนกู.. เมื่อคืนตั้งเเต่กลับมานอน กูไม่ได้นอนเลยว่ะ กูเห็นเงาคนยืนอยู่นอกเต๊นท์ตลอดเลย และก็เหมือนมีคนมาจับขากูทั้งคืน น่ากลัวชิบหาย กูนอนนิ่งไม่กล้าขยับตัวเลย..’ ผมได้ฟังก็อึ้งไปสักพักนึง ก่อนจะเล่าเรื่องกลิ่นให้มันฟัง ซึ่งชัดเลยครับ เพื่อนผมก็ได้กลิ่นเดียวกัน.. พอผ่านวันนั้นมา ผมไม่กล้าไปสูบบุหรี่ หรือไปทัก ไปยุ่งกับตรงนั้นอีกเลยครับ
Story by คุณอาม
