เรื่องนี้ส่งเข้ามาจากคุณหนึ่งครับ คุณหนึ่งเล่าว่า.. เรื่องเกิดที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในจังหวัดนครศรีธรรมราช ต้องบอกก่อนว่า ที่โรงพยาบาลนี้ หากมีคนไข้มาเสียชีวิตที่นี่ ทางโรงพยาบาลจะเข็นศพมาส่งให้ญาติ เหมือนโรงพยาบาลทั่วไป แต่จะมีการใช้ร่มสีดำกางมาเหนือเตียงผู้เสียชีวิตด้วย เพื่อเป็นการไว้อาลัยครับ.. เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ เมื่อปลายปี 2549 ลูกชายของลุงผม เกิดอุบัติเหตุมอเตอร์ไซค์ชนท้ายรถ 6 ล้อ บาดเจ็บสาหัส สมองบวมต้องเข้ารับผ่าการตัดด่วน ก็ได้มาเข้ารักษาที่โรงพยาบาลแห่งนี้ ทางญาติๆ ก็ผลัดเปลี่ยนกันมาเยี่ยม พอถึงตอนค่ำ ญาติๆ ที่มาเฝ้าก็ต้องลงมานอนพักที่ศาลาภายในโรงพยาบาลกัน เพราะบ้านค่อนข้างไกล ซึ่งตัวผมเองก็นอนที่นี่ด้วยครับ เป็นอย่างนี้อยู่ 3 คืน.. ในเช้าวันที่ 4 ลุงของผม (พ่อของญาติที่รถชน) ก็มาเล่าให้ฟังว่า..
ตั้งแต่คืนแรก ตอนช่วงดึก ขณะที่ทุกคนนอนหลับแล้ว ลุงเห็นมีผู้ชายแก่ๆ รูปร่างอ้วน ใส่ชุดคนไข้ของโรงพยาบาล พร้อมกับลากเสาน้ำเกลือมายืนอยู่ตรงทางขึ้นตึกห้อง ICU ซึ่งบริเวณนั้นค่อนข้างมืดมาก ลุงเลยสงสัยว่าแกลงมาทำอะไรดึกๆ ดื่นๆ คนเดียว และแกก็ค่อยๆ เดินไปทางหลังตึก ลุงเลยลุกขึ้นจากศาลาแล้วเดินตามไป แบบทิ้งระยะห่างพอสมควร ไปเจอแกยืนอยู่ท้ายรถพยาบาลคันหนึ่ง ซึ่งจอดติดเครื่องอยู่ เลยเข้าใจว่าแกคงจะมารอขึ้นรถไปรักษาที่อื่น หรือย้ายโรงพยาบาล แต่ก็อดสังสัยไม่ได้ว่า ทำไมแกถึงเดินลากเสาน้ำเกลือมาขึ้นรถเอง พยาบาลทำไมไม่มาดูแล? ลุงผมก็ไม่ได้อะไรแล้วก็เดินกลับมา โดยเดินขึ้นตึกก่อนเพื่อจะเข้าห้องน้ำ เสร็จแล้วก็เดินกลับมาที่ศาลา แต่เดินลัดผ่านตึกมา ซึ่งจะต้องผ่านทางจุดหน้าโรงพยาบาล และลุงเห็นรถตู้พยาบาลคันเมื่อกี้ที่จอดติดเครื่องอยู่ สักพัก มีบุรุษพยาบาลเข็นเตียงคนไข้ออกมา โดยมีร่มสีดำกางอยู่ พร้อมบรรดาญาติๆ อีก 4-5 คนเดินร้องไห้ตามกันออกมา ร่างที่อยู่บนเตียงนั้นห่มผ้าแพรสีฟ้า มีสำลีอุดจมูก เป็นร่างไร้วิญญาณของชายแก่คนที่เห็นเดินอยู่เมื่อกี้นั่นเอง! ลุงผมเห็นแบบนั้น ลุงตกใจมาก คือแทบจะหมดแรงเลยก็ว่าได้ครับ ได้แต่ยกมือไหว้ แล้วรีบเดินจ้ำกลับศาลา..
พ้นคืนนั้น ลุงยังไม่ได้เล่าเรื่องที่เจอให้ใครฟัง เพราะกลัวทุกคนจะไม่สบายใจ จนถึงคืนที่ 2 เวลาเกือบตี 4 ได้ ทุกคน รวมถึงลุงผมนอนอยู่ที่ศาลาเดิม ลุงผมนอนที่พื้นหันหัวออกไปตรงทางเข้าศาลาเลย ตอนนั้นบริเวณรอบๆ เงียบสงัดมากมีแต่เสียงจิ้งหรีด สักพัก ลุงก็ต้องรู้สึกตัวตื่น เนื่องจากถูกปลุกด้วยเสียงคนเดินลากล้ออะไรสักอย่างอยู่ไกลๆ ..และเสียงนั้นก็ค่อยๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ตรงหัวที่ลุงผมนอน ลุงผมเลยลืมตาขึ้นมาดู เท่านั้นล่ะ หลับตาแทบไม่ทัน เพราะภาพที่เห็นคือ คนแก่รูปร่างอ้วนคนเมื่อคืนพร้อมเสาน้ำเกลือ กำลังอยู่ในท่านั่งยอง ก้มลงมามอง หน้าประจันหน้าเลย และแกเหมือนพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง โดยที่ไม่มีเสียงพูดออกมา นอกจากเสียงลมแหบๆ ในลำคอ ‘แฮ่~แฮ่’ ลุงผมหลับตาปี๋ ไม่กล้าลืมตาขึ้นมาอีกเลย โดยตอนนั้นลุงได้กลิ่นยาโรงพยาบาลฉุนมากๆ ..ลุงผมเลยควบคุมสติ นึกในใจว่า ‘คุณตาไปเถอะครับ ผมรับรู้แล้ว ผมจะทำบุญไปให้แล้วกัน อย่าทำแบบนี้เลย ผมกลัวมากๆ..’ แล้วเหมือนเขาจะรับรู้ได้ จากนั้น เสียงลากล้อก็ค่อยๆ ห่างออกไปๆ จนเงียบ.. ลุงผมแทบไม่ได้นอนเลยยันเช้า
พอเช้ามา ลุงผมใส่บาตร ถวายสังฆทานชุดใหญ่ หลังจากคืนนั้น ก็ไม่ได้เจอกับคุณตาคนนั้นอีกแล้ว พร้อมกับอาการของญาติผมที่ค่อยๆ ดีขึ้นๆ ครับ..
Story by คุณหนึ่ง
