เรื่องนี้ส่งเข้ามาจากคุณอาร์ตครับ คุณอาร์ตเล่าว่า.. เมื่อสักประมาณ 2 ปีก่อน ผมได้เข้าโรงพยาบาลแห่งหนึ่งแถวลาดกระบัง เนื่องจากผมเป็นไมเกรนหนักมากๆ ปวดหัวจนจะระเบิดออกมา หมอเลยบอกให้ผมนอนค้างเพื่อดูอาการสักคืน คืนนั้นเป็นคืนวันเพ็ญ พระจันทร์ส่องแสงสว่าง ถ้าจำไม่ผิดน่าจะตรงกับวันพระใหญ่ด้วย ผมได้นอนอยู่ห้องรวมแผนกอายุรกรรมชาย ชั้น 5 เตียงหมายเลข 26 ซึ่งอยู่ติดกับหน้าต่าง อีกข้างเป็นลุงคนหนึ่งนอนอยู่ แลดูอาการแย่ๆ มีสายอะไรเยอะแยะเต็มตัวไปหมด และนี่ถือเป็นครั้งแรกที่ผมนอนโรงพยาบาลด้วยครับ
ผมปวดหัวจนหลับไปตั้งแต่หัวค่ำ และตื่นขึ้นมากลางดึกเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำ มีนางพยาบาล 2-3 คนนั่งทำงานอยู่ใกล้ๆ ผมก็หันไปมอง ก่อนจะเดินตรงไปเข้าห้องน้ำ.. ผมเลือกเข้าไปนั่งห้องแรกครับ ทุกอย่างเงียบสงัดราวกับไม่มีใครอยู่เลย ผมนั่งเล่นมือถือไปสักพัก ก็ได้ยินเสียงคนเดินลากขาเข้ามา ค่อยๆ เดินมาเรื่อยๆ จนมาหยุดที่หน้าห้องผม ผมก็มองผ่านช่องใต้ประตู คิดในใจ ‘ใครวะมายืน?’ คือเห็นแค่ข้อเท้าเหี่ยวๆ น่าจะเป็นคนแก่อายุราวๆ 60-70 ปี แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร นั่งเล่นมือถือต่อไปเรื่อยๆ พอก้มลงดูอีกที ก็ยังเห็นเขายืนอยู่เหมือนเดิม.. ผมก็เริ่มสงสัยละว่าใครวะ? แต่ในใจตอนนั้นเริ่มกลัวแล้ว ก็เลยรีบทำธุระให้เสร็จ และเปิดประตูออกไปดู พอเปิดออกไปเท่านั้นล่ะ ผมถึงกับร้อง ‘เชี่ย!!!’ ว่างเปล่า.. ไม่มีใครเลยสักคน พอหันไปมองทางขวามือ ไฟห้องน้ำห้องสุดท้ายก็ติดๆ ดับๆ อีก บรรยากาศโคตรหลอน ขานี่แข็งเลยครับ ผมกึ่งวิ่งกึ่งเดินกลับไปที่เตียง พยาบาลก็ยังนั่งกันอยู่ในห้อง แต่ผมก็ไม่ได้บอกอะไรพยาบาลนะ..
จนช่วงราวๆ ตี 2 จะตี 3 ได้ แสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่างลงมาที่เตียงผมพอดี สว่างมาก มองอะไรๆ เห็นหมดเลย แล้วผมก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินเข้ามาครับ ในลักษณะลากขามาช้าๆ แล้วมาหยุดอยู่ที่ปลายเตียงของผม ผมตัดสินใจ เอาวะ! ลองดู ผมค่อยๆ เหลือบตาดู ปรากฏว่าเห็นชายแก่อายุราว 60-70 ยืนอยู่ที่ปลายเตียง เขาเริ่มขยับเข้ามาใกล้ผมอย่างช้าๆ ผมตอนนั้นนี่สั่นเป็นเจ้าเข้าแล้วครับ กลัวสุดๆ แล้วเขาก็จับที่ราวขอบเตียงผม และเดินลากขาเข้ามา จนมาหยุดที่ข้างตัวผม.. แล้วค่อยๆ จับผ้าห่มผมออกอย่างช้าๆ ผมหรี่ตาดู มองเห็นใบหน้าไม่ค่อยจะชัดเท่าไร เพราะเขายืนอยู่ในมุมที่ย้อนแสง ในมือเขาถืออะไรบางอย่างมาด้วย เขาจับแขนผมที่สั่นอยู่ และพูดกับผมอย่าเย็นชาว่า ‘ไอ้หนุ่ม.. เอ็งลืมไอ้นี่ไว้ในห้องน้ำน่ะ เอาไปสิ..’ ผมก็มองตามไปที่มือ เอ้า! มือถือเรานี่หว่า! แล้วเขาก็เดินหันหลังกลับไป โดยที่ผมยังไม่ทันได้บอกขอบคุณเลย.. ผมก็ยังบอกกับตัวเองว่า ‘เออ! ก็คนนี่หว่า ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย..’ แต่ว่ามือผมนี่ยังสั่นอยู่เลยครับ
พอตื่นเช้ามา ผมก็เดินวนหาลุงคนเมื่อคืนอยู่ 2-3 รอบ แต่ก็ไม่เห็นลุงคนนั้น ก็เลยไปถามพยาบาล ‘พี่ครับ พอจะเห็นคุณลุงอายุประมาณ 60-70 บ้างไหมครับ?’ พยาบาลได้ยินผมถามก็ทำตาโต แล้วตอบมาแบบนิ่งๆ ว่า ‘ก็มีแต่ลุงคนที่นอนข้างๆ เตียงเราไง แกเสียไปตั้งแต่ตอนเราหลับไปช่วงหัวค่ำแล้วล่ะ..’ พอได้ยินแบบนั้น ผมนี่รีบเดินกลับเตียงไปแบบไม่คุยกับใคร และหยิบมือถือโทรหาแม่ให้มารับกลับบ้านทันทีเลยครับ..
Story by คุณอาร์ต
