เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ส่งมาจากคุณแบงค์ครับ คุณแบงค์เล่าว่า.. ย้อนไปสมัยผมเรียนมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคใต้ ตอนนั้นผมเข้าเรียนใหม่ๆ เลย เนื่องจากผมจองหอในไม่ทัน ทำให้ผมต้องออกมาหาหอข้างนอกแทน แต่ช่วงนั้นแทบจะไม่มีหอไหนว่างเลย ถึงมีก็ราคาแพงแบบสุดๆ ผมจึงไปถามเอาจากรุ่นพี่ รุ่นพี่ผมก็แนะนำมาหอนึง เป็นหอพัก 6 ชั้นราคาถูกมากครับ เดือนละ 2,000 เท่านั้นเอง แต่รุ่นพี่ก็บอกไว้ว่า ‘หอนั้นน่ะเคยมีประวัตินะ ที่ชั้น 6 ห้อง 602 เคยมีนักศึกษาหญิงผูกคอตายเพราะผิดหวังเรื่องผลการเรียน เฮี้ยนมาก แต่ว่าไม่ต้องกลัวนะ เพราะชั้น 6 เขาปิดตายไปแล้ว..’ ด้วยความที่ผมเองก็ไม่ใช่คนกลัวผี จึงตัดสินใจเอาหอนี้ครับ.. พอคุยตกลงกับป้าที่คุมหอเสร็จ สรุปผมได้พักที่ชั้น 5 ครับ ห้อง 502 ซึ่งหมายความว่าห้องข้างบนผมนั้นเป็นห้อง 602 นั่นเอง คือหอนี้ห้องที่กว้างที่สุดจะเป็นห้องที่ลงท้ายด้วย 02 ครับ เพราะเป็นห้องมุมสุด ผมเองจะเช่าทั้งทีก็อยากได้ห้องกว้างๆ เหมือนกัน แต่ชั้นอื่นเต็มแล้วเหลือแต่ชั้น 5 ผมเลยตัดสินใจเอาห้องนี้แหละ.. ที่หอนี้จะมีลิฟท์ด้วย แต่เปิดให้ 5 ชั้นเท่านั้น ส่วนชั้น 6 ปิดไว้จริงๆ อย่างที่รุ่นพี่ผมบอกเลย
คืนแรกที่ผมนอน ผมก็ได้ยินเสียงเหมือนกับมีคนทำอะไรข้างบน เป็นเสียงลากเก้าอี้ ‘ครืดๆ’ แล้วเงียบไป.. สักพักจะได้ยินเสียงเก้าอี้ล้มกระแทกพื้น ‘โครม!’ ช่วงแรกๆ ก็กลัวนะครับ แต่หลังๆ เริ่มชินละ เพราะมาแทบจะทุกคืน.. จนมีอยู่คืนหนึ่ง ผมอารมณ์ไม่ค่อยดี กำลังจะนอน ก็ได้ยินเสียงเดิมอีกแล้ว และด้วยความที่อารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว ผมเลยตะโกนไปว่า
‘โอ้ย! อะไรนักหนาวะ กูจะนอน มึงจะเสียงดังหาพ่อมึงเหรอ ไอ้เด็กสอบตก!!!’
เชื่อไหมครับ เสียงที่กำลังดังอยู่นั้นเงียบไปทันทีเลย.. สักพัก เสียงลากเก้าอี้ก็มาอีกเหมือนเดิม แต่คราวนี้ดังกว่า และเร็วกว่าเดิมมากๆ ก่อนจะจบด้วยเสียงเก้าอี้ล้มกระแทกพื้นที่ดังกว่าทุกครั้ง ตอนนั้นผมเริ่มกลัวแล้วครับ คิดในใจว่า ‘ผีนี่มันประชดได้ด้วยเหรอวะ?’
วันต่อมาตอนเย็นๆ ผมกลับมาจากเรียน ก็ขึ้นห้องกะจะไปนอนตามประสาเด็กหอ ผมขึ้นลิฟท์ไปก้มหน้าเล่นโทรศัพท์มือถือไปด้วย พอประตูลิฟท์เปิด ผมก็เดินออกจากลิฟท์ กำลังจะเลี้ยวไปที่ห้อง ตอนนั้นสายตาผมมองแต่มือถืออยู่ แต่ผมกลับรู้สึกแปลกๆ ได้กลิ่นเหม็นอับอย่างแรง ที่พื้นก็ดูมีแต่ฝุ่นสกปรก ผมเงยหน้าขึ้นมา ปกติที่กำแพงจะเขียนเลขชั้นไว้ แต่ว่ามันไม่ใช่เลข 5 ที่ผมคุ้นเคย มันกลับเป็นเลข 6 ครับ! ตอนนั้นผมงงมาก ว่าลิฟท์มาส่งชั้นนี้ได้ยังไง? เพราะต่อให้ผมกดผิด มันก็ขึ้นมาชั้น 6 ไม่ได้ เพราะเขาล็อคไว้แล้ว ผมแอบหันไปดูที่ห้อง 602 ก็เห็นประตูปิดอยู่ ตอนนั้นผมยังพอมีสติ เลยรีบหันหลังไปจะลงลิฟท์กลับไปชั้น 5 แต่ประตูลิฟท์ก็ปิดซะแล้ว จะกดปุ่มให้ลิฟท์มา ลิฟท์ก็ไม่มา.. ผมเลยคิดได้ว่าต้องบันไดแทน แต่ปรากฏว่าสุดทางลงของบันไดดันมีประตูเหล็กปิดอยู่ กันคนขึ้นมาที่ชั้น 6 ผมต้องโทรหาป้าคุมหอให้มาเปิดประตูเหล็กให้.. ระหว่างรอ ผมก็หันไปดูที่ห้อง 602 อีกครั้ง แต่คราวนี้ประตูมันดันเปิดแง้มอยู่น่ะสิครับ! พร้อมกับได้ยินเสียงฝีเท้าคนจากในห้องนั้นชัดมากๆ ประกอบกับเสียงลากเก้าอี้ แล้วสิ่งที่ผมเห็นต่อจากนั้น คือผู้หญิงในลักษณะก้มหน้า กำลังเดินออกมาจากห้องนั้น โดยที่คอยังมีเชือกผูกอยู่เลย! ผมเห็นแบบนั้นนี่รีบวิ่งลงบันไดมาข้างล่างตรงประตูเหล็ก ผมทุบประตูรัวๆ แรงๆ ด้วยความกลัวสุดขีดครับ ตะโกน ‘ป้าๆ เปิดหน่อย เร็วๆๆๆ’ โดยที่เสียงฝีเท้านั้นมันค่อยๆ ใกล้ผมเข้ามาเรื่อยๆ ในหัวตอนนั้นผมคิดว่าผมคงไม่รอดแน่ๆ แต่คุณพระช่วย ป้าเจ้าของหอเปิดประตูเหล็กมาพอดี
ผมรีบวิ่งออกมาเลย ป้าถามผมว่าผมขึ้นไปได้ยังไง? ผมก็บอกลิฟท์มันขึ้นไปเอง ป้าแกเลยเรียกช่างมาดูลิฟท์ครับ ปรากฏว่าลิฟท์มันก็ไม่ได้เสียอะไร.. ช่วงนั้นผมอยากจะย้ายออกจากหอนี้มาก แต่ไม่มีที่ไป ผมเลยต้องไปขออาศัยอยู่กับเพื่อนสักพัก แต่ไม่ได้เล่าให้เพื่อนฟังนะ อ้างว่าจะมาทำโปรเจ็คด้วย เพราะช่วงนั้นเป็นช่วงทำโปรเจ็คพอดี.. หลังจากนั้นราวครึ่งเดือนได้ ความกลัวก็ค่อยๆ หายไป ผมเลยกลับไปพักที่หอเดิม แต่ใช้การเดินขึ้นบันไดแทน ช่วงแรกๆ ก็ปกติดี ไม่มีอะไร คิดว่าทุกอย่างคงจบแล้ว แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นครับ..
คืนหนึ่งผมกลับมาจากงานวันเกิดเพื่อนประมาณ 5 ทุ่ม ผมรู้สึกง่วงๆ เพลียๆ ก็เลยขึ้นลิฟท์ เพราะขี้เกียจขึ้นบันได พอลิฟท์เปิดผมก็เดินไปที่ห้อง ไขกุญแจจะเข้าห้องตามปกติ แต่เสียบกุญแจไขยังไงก็ไม่ได้ ผมเลยผลักประตู ปรากฏว่าประตูไม่ได้ปิดครับ ผมก็สงสัยว่าตอนออกจากห้องผมปิดไม่สนิท หรือลูกบิดคงจะใกล้พังแล้ว หรือไม่ก็มีใครมางัดห้องผม พอเช็คสภาพห้องดูก็ปกติดี ผมเลยปิดไฟนอน.. ช่วงที่ผมกำลังจะหลับ ตากำลังจะปิด ผมก็รู้สึกหนักๆ ตัว ขยับไม่ได้ ผมรู้เลยว่าผีอำแล้ว และสายตาผมก็เหลือบไปเห็นเหมือนผู้หญิงคนหนึ่งร้องไห้ เดินลากเก้าอี้มาที่กลางห้อง แล้วขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ ก่อนจะใช้เชือกผูกกับพัดลมบนเพดานและคอตัวเอง แล้วเตะเก้าอี้จนล้มลง เธอดิ้นทุรนทุรายจะขาดใจอยู่พักใหญ่ กระตุกอยู่อีกหลายทีจนนิ่งไป ตอนนั้นผมขยับไม่ได้เลย ได้แต่มอง ผมกลัวมากจนน้ำตาไหล แล้วภาพนั้นก็ค่อยๆ หายไป.. สักพักผมเริ่มขยับตัวได้ ผมรีบโทรหาเพื่อนให้มารับที่ห้องหน่อยด่วนเลย เพราะผมไม่กล้าขยับตัวออกจากตรงนั้นเลยครับ
ระหว่างรอเพื่อนมา ด้วยความเพลียผมก็เผลอหลับไปอีก คราวนี้ผมฝันครับ ในความฝันคือเกรดผมตกจนต้องถูกรีไทร์ ผมเครียดมากจนตัดสินใจผูกคอตาย ในฝันผมเอาเชือกมัดคอตัวเองกับพัดลมเพดาน แล้วทิ้งตัวเองลงมา ผมรู้สึกเหมือนจริงมาก หายใจไม่ออก เหมือนหัวจะระเบิด ลูกตาเหมือนจะหลุดออกจากเบ้า ในขณะที่ผมกำลังดิ้นทุรนทุรายอยู่นั้น ผมก็สดุ้งตื่นขึ้นเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือ ผมกดรับสาย เพื่อนผมบอกว่า ‘มึงอยู่ไหน กูขึ้นมาแล้ว เปิดประตูหน่อย’ ผมบอกว่า ‘กูก็อยู่ในห้องไง เปิดเข้ามาเลยกูไม่ได้ล็อค หรือมึงไปผิดห้องป่าว?’ เพื่อนผมบอกว่า ‘ไม่ใช่ละ ก็เนี่ยห้อง 502 ประตูล็อค กูอยู่เคาะอยู่นานละ..’ จากนั้นเพื่อนผมมันเลยคิดว่าผมเป็นอะไร เลยเรียกป้าคุมหอเอากุญแจสำรองมาเปิดประตูให้ พอเปิดได้ ปรากฏว่าในห้องผมไม่มีใครเลย..
พอเพื่อนผมบอกว่าห้องผมไม่มีคนอยู่ มันเลยถามว่า ‘ตกลงมึงอยู่ไหนกันแน่วะ?’ ตอนนั้นผมนี่ช็อคเลยครับ ไม่ได้พูดอะไรต่อ ผมเอาไฟโทรศัพท์มือถือส่องรอบๆ ห้อง แล้วผมก็ต้องตกใจสุดขีด เพราะว่ามันไม่ใช่ห้องผม! คือสภาพห้องเก่ามาก ไม่เหมือนกับตอนแรกที่เข้ามา หยากไย่เต็มห้องไปหมด เหม็นอับสุดๆ พอผมส่องไฟไปที่พัดลมเพดาน สภาพพัดลมเหมือนถูกดึงจนเกือบจะหลุดออกมาจากเพดาน ตอนนั้นผมพุ่งตัวออกมาที่หน้าห้องทันที ผมเห็นเลขที่หน้าห้องเป็นเลข 602 ผมช็อคหนักไปอีกครับ ขนลุกวาบไปทั้งตัวเลย ผมเลยจะวิ่งลงข้างล่าง ระหว่างวิ่งออกมา ผมก็ได้ยิงเสียงผู้หญิงหัวเราะแบบสะใจดังมาจากข้างหลัง ตอนนั้นผมร้องไห้ไปด้วยเพราะความกลัวแบบสุดขีด จนเหมือนจะอาเจียนออกมาให้ได้ ผมวิ่งมาตรงบันไดก็เจอประตูเหล็กปิดอีก แต่คราวนี้ผมกระโดดถีบสุดแรง จนกลอนเล็กๆ ที่ติดกับพื้นหลุดออก ผมรีบเปิดประตูเหล็ก และวิ่งออกมาทันที ผมเห็นเพื่อนผมกับป้าคุมหออยู่หน้าห้องผม ผมรีบวิ่งไปกอดเพื่อนผมแบบไม่อายเลยครับ
หลังจากนั้น ผมต้องหยุดเรียนกลับบ้านต่างจังหวัด และไปอยู่วัดร่วม 10 วัน ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับผม ผมรู้เลยว่ามันเกิดจากที่ผมไปปากพล่อยพูดจาไม่ดีว่า ‘โอ้ย! อะไรนักหนาวะ กูจะนอน มึงจะเสียงดังหาพ่อมึงเหรอ ไอ้เด็กสอบตก!!!’
Story by คุณแบงค์
