เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องจากคุณหาญ ใจสิงห์ ครับ คุณหาญเล่าว่า.. เมื่อปี 2541 ผมนัดไปเตะบอลเดิมพันกับเพื่อนๆ ที่จังหวัดฉะเชิงเทรา ช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอมพอดี เลยตั้งใจว่าจะไปหลายวันหน่อย พวกผมไปกัน 10 คน โดยไปกันก่อนวันนัดเตะบอล เผื่อจะได้ไปเที่ยวกันก่อนด้วย ก็เลยว่าจะไปหาเช่าห้องถูกๆ นอนกัน แต่นั่งรถไฟไปถึงที่นั่นก็เกือบทุ่มแล้ว ด้วยความเหนื่อยล้า และเพลีย เลยหาเช่าห้องแถวที่อยู่ใกล้ๆ สถานีรถไฟ
ป้าคนที่ดูแลแกบอกมีอยู่แค่ 2 ห้องเอง พวกผมเลยถามป้าว่า ‘ไม่มีห้องเหลืออีกสักห้องแล้วเหรอครับ พวกผมจะได้นอนกันสบายๆ หน่อยมากันตั้ง 10 คน..’ ป้าแกนิ่งไปพักหนึ่ง แล้วบอกว่า ‘ก็มีนะ แต่อยู่ชั้นบนสุดบนดาดฟ้าเลย เอาไหมล่ะ?’ พวกผมเลยตกลง เพราะไม่อยากแยกไปหาห้องที่อื่นแล้ว โดยผมกับเพื่อนอีก 2 คนไปนอนห้องบนดาดฟ้านั่นล่ะครับ.. ขึ้นไปถึงดาดฟ้าเห็นมีศาลพระภูมิหนึ่งศาล ศาลตายายหนึ่งศาล และชุดไทยแขวนไว้กับราวอีก 2 ชุด พวกผมมองหน้ากันประมาณว่า เฮ้ย..ไม่ใช่แล้วมั้ง? แต่อีกใจก็คิดว่าเรามาดี คงไม่มีอะไรหรอกน่า
ผมรีบไขกุญแจเข้าห้อง ให้เพื่อนไปอาบน้ำก่อน ระหว่างรอผมก็อ่านหนังสือไปพลาง หางตาดันเห็นอะไรแวบๆ ผ่านไปผ่านมาอยู่ที่ศาล แล้วจังหวะนั้นก็มีมือมาสะกิดหลังผม ผมหันไปเห็นเพื่อนกำลังนั่งสั่นอยู่เลย มันกระซิบบอกผมว่า ‘กูเห็นตากับยายแก่ๆ เดินมาก้มมองดูตรงหน้าต่าง พอกูหันไปดู คุณตาแกยื่นหน้าทะลุหน้าต่างเข้ามาเลย!’ แล้วมันก็บอกว่า ‘คืนนี้กูขอนอนฝั่งทางเดินนะ กูกลัว พรุ่งนี้จะไปนอนห้องข้างล่างละ’ ผมก็เออๆ ไป บอกว่า ‘เราก็ไปไหว้แล้วนี่ ไม่มีอะไรมั้ง’ ..แล้วผมก็ไปอาบน้ำเป็นคนสุดท้าย และกลับมานอน โดยผมนอนตรงกลางครับ
นอนหลับไปจนไม่รู้กี่โมงกี่ยาม มารู้สึกตัวอีกทีเพราะได้ยินเสียงลากอะไรบางอย่าง ‘ครืด..ครืด’ ทีแรกนึกว่าเสียงมันอยู่นอกห้อง แต่ฟังดีๆ เสียงมันใกล้มาก คืออยู่ในห้องนี่ล่ะ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ปลายเตียง ผมที่นอนตะแคงอยู่ก็ลืมตามา เห็นหน้าเพื่อนคนที่เข้าไปอาบน้ำคนแรกกำลังนอนตาค้าง มองไปทางปลายเท้า ผมเลยพลิกตัวนอนหงาย เพื่อที่จะดูว่ามันเห็นอะไร? และภาพที่เห็นคือผู้หญิงผมประบ่า ใส่ชุดคลุมท้องสีเข้มยืนอยู่บนเก้าอี้ กำลังเอาเชือกผูกคอตัวเองกับพัดลมเพดาน! จังหวะนั้นเธอดิ้นทุรนทุรายแล้วแน่นิ่งไป ทีนี้เชือกมันขาด ร่างเธอหล่นลงกับพื้นพ้นจากสายตาของพวกผม แล้วสักพักมือเธอก็จับที่ปลายเตียง แล้วดึงตัวขึ้นมาพร้อมกับตะโกนว่า ‘มา อยู่ ห้อง นี้ กับ กู ไหม?’ เท่านั้นล่ะครับ เรียกว่าประตูห้องเกือบพัง 3 คนวิ่งเบียดกันลงไปหาเพื่อนที่อยู่ชั้นล่างกันหมด ไปเล่าเหตุการณ์ให้พวกมันฟัง ยังไม่ทันเล่าจบ เสียงลากเก้าอี้นี่มาอีกแล้วครับ ดังอยู่ที่หน้าห้องทั้งคืน เล่นเอาพวกผมทั้งหมดไม่ได้หลับได้นอนกันเลย
เช้ามาไปถามป้าที่ดูแลหอ แกก็ไม่บอกอะไรอยู่แล้วล่ะครับ.. แต่พอออกไปกินข้าวกัน ลุงที่อยู่สถานีรถไฟแกบอกว่า ‘ไอ้หนู หอนี้ผีดุจะตาย ยิ่งชั้นบนสุดนะ ผู้หญิงท้องทะเลาะกับผัว ผูกคอตายกับพัดลมเพดานนี่ยิ่งเฮี้ยนหนักเลย ไม่ค่อยมีใครมาพักหรอก ที่เขาบอกว่าเต็มน่ะไม่จริงหรอก เขาโกหกพวกหนูแล้วล่ะ..’ ผมได้ฟังนี่ขึ้นเลยครับ จำเอาไว้เลยนะป้า ห้องมีตั้งเยอะแยะกลับมาให้ห้องพิเศษผม!
Story by คุณหาญ ใจสิงห์
