เรื่องนี้ส่งเข้ามาจากคุณแพทครับ คุณแพทเล่าว่า.. เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง 100% ค่ะ ย้อนไปประมาณ 9 ปี เราทำงานอยู่ที่ true shop สาขาฟอร์จูนทาวน์ และพักอยู่หอพักที่ซอยอินทามระ 14 ทุกวันเราจะนั่งรถเมล์สาย 54 เพื่อไปต่อ MRT แล้วลงตรงฟอร์จูนค่ะ ขากลับนั่ง 2 ต่อ ถ้าจำไม่ผิดขึ้นรถสาย 108 มาลงด้านในของตลาดห้วยขวาง แล้วต่อสาย 54 (สีเขียว) ต้นสาย ซึ่งจอดอยู่ตรงปากซอยที่จะเข้ามหาวิทยาลัยหอการค้าด้านหลัง เราจะเดินทางแบบนี้ทุกๆ วัน เข้างาน 10 โมงเช้า เลิกงาน 2 ทุ่มกว่าๆ
เข้าเรื่องนะคะ ตอนแรกที่เราอยู่หอพัก ถ้าช่วงไหนเราสวดมนต์เรามักจะฝันแปลกๆ ตลอด เช่น ฝันว่ามีคนหลายๆ คนพยายามจะดันประตูห้องเข้ามาบ้าง ฝันว่ามีคนมาเคาะประตูห้อง พอเปิดไปเห็นเป็นผู้หญิงกับเด็กมาขออยู่ในห้องด้วยบ้าง จนพักหลังเราเลยไม่สวดมนต์ค่ะ ก็ไม่ค่อยฝันอะไรแปลกๆ ..แต่พอดีมีช่วงหนึ่งเหมือนดวงเราจะไม่ค่อยดี มีปัญหากับที่ทำงานบ่อยๆ เราเลยกลับมาสวดมนต์อีกครั้ง และแล้ว วันเกิดเหตุก็มาถึงค่ะ.. วันนั้นเราเลิกงาน 2 ทุ่มกว่าๆ ก็กลับบ้านกับเพื่อนที่ทำงานโดยนั่งรถเมล์ตามปกติ เพื่อนชื่อกี้ (นามสมมติ) หอของกี้จะอยู่แถวๆ มหาวิทยาลัยหอการค้า ดังนั้นกี้จะลงสุดสายของรถเมล์สายนี้ ส่วนเราจะลงก่อน เพื่อไปขึ้นสาย 54 ต่อ
วันนั้นฝนตก บรรยากาศในตลาดห้วยขวางค่อนข้างมืด และเงียบกว่าปกติ เรากับกี้นั่งตรงที่นั่งใกล้ประตูทางออกของรถเมล์ ฝั่งตรงข้ามกับคนขับ เราก็คุยกันไปตลอดทาง จนรถเลี้ยวโค้งใกล้ถึงป้ายรถเมล์ที่เราจะลง เรานั่งริมหน้าต่างมองออกไป เราเห็นลุงแก่ๆ คนหนึ่งนั่งตากฝนอยู่ตรงมุมทางโค้งเลย ซึ่งมุมทางโค้งนั้นเป็นทางม้าลาย รถผ่านไปมาแทบจะเฉี่ยวลุงคนนั้น เราตกใจเลยพูดขึ้นมาว่า ‘ทำไมไปนั่งแบบนั้นวะ รถแทบจะเฉี่ยวแล้วอะ มึงเห็นป่ะ?’ กี้บอก ‘เห็นอะไรวะ ใครเหรอไม่เห็นอะ..’ เราก็ไม่ได้คิดอะไรตอนนั้น เพราะกำลังจะเตรียมตัวลงป้ายหน้า
พอเราลงรถมา และกำลังเดินไปที่ทางโค้งนั้น เพื่อจะข้ามทางม้าลายไปขึ้นรถเมล์สาย 54 ต่อ ลุงคนนั้นจากที่เมื่อกี้นั่งกับพื้น ก็ลุกขึ้นยืน แต่ก็ยังตากฝนอยู่อย่างนั้น เราก็คิดในใจว่าทำไมแกไม่ไปหลบฝนวะ? พอเรากำลังจะข้ามทางม้าลาย ลุงคนนั้นก็ทักขึ้นมาว่า ‘หนู..ลุงขอไปด้วยนะ’ เราก็หันไปมอง แต่ก็ต้องตกใจสุดๆ เพราะหัวของลุงแกบุบยุบเข้าไปข้างหนึ่ง ยุบจนตาจมหายไปเลยน่ะค่ะ! สภาพลุงเปียกปอนมอมแมมน่าสงสาร แต่เราก็กลัว เลยบอกไปว่า ‘ไปไหนลุง หนูกำลังจะกลับบ้าน..’ ลุงก็พูดอีกว่า ‘นั่นแหละ หนูไปไหนลุงก็ไปด้วย หิว.. เจ็บหัว เจ็บเท้า..’ เราก้มไปมองที่ขาลุง คือขาแกบิดเบี้ยวไม่เป็นรูปเลยค่ะ ตอนนั้นช็อคมาก เรามองไปรอบๆ ก็เห็นมีคนหลบฝนอยู่นะ แต่ทำไมลุงเลือกที่จะมาพูดกับเราล่ะ? แล้วคนอื่นก็มองเราอยู่ด้วยนะ เราเลยบอกปัดลุงไปว่า ‘ลุงไปด้วยไม่ได้ ไม่ได้จริงๆ ค่ะ’ ตอนนั้นชักกลัวแล้ว แต่ไม่ได้นึกถึงผีหรืออะไร ลุงแกก็ไม่ย่อท้อ พยายามจะเดินเข้ามาจับตัวเรา เราเลยชิ่งหนีวิ่งข้ามถนนมาอีกฝั่งหนึ่ง พอมองกลับไปนี่ขนลุกเลย ลุงหายค่ะ! เวลาแค่ไม่ถึง 5 วินาทีบนถนนกว้างๆ ลุงจะหายไปไหนได้ล่ะ? เราคิดในใจว่าชัดแล้วล่ะ ผีแน่นอน ดูจากสายตาคนยืนหลบฝนที่มองเราแปลกๆ เหมือนกับว่าเมื่อกี้คงเห็นเรายืนพูดคนเดียวยังไงยังงั้น..
กลับห้องไปเรานี่นอนคลุมโปงเลยล่ะค่ะ วันรุ่งขึ้นเป็นวันพระพอดี เราก็รีบไปวัดทำบุญชุดใหญ่เลย โดยอธิษฐานให้กับใครก็ตามที่เราเห็นในฝัน รวมถึงลุงคนเมื่อคืนด้วย และพูดในใจว่า ‘ทำบุญให้แล้ว อย่ามารบกวนกันอีกเลยนะ..’
Story by คุณแพท
