เรื่องนี้ส่งมาจากคุณแก้ว (นามสมมติ) ครับ คุณแก้วเล่าว่า.. เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวแก้วค่ะ ปัจจุบันแก้วอายุ 20 ปีแล้ว เรื่องเกิดขึ้นตอนแก้วเรียนอยู่ชั้น ม.5 ของโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ค่ะ แก้วมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งชื่อ กิ๊บ (นามสมมติ) แก้วกับกิ๊บคบกันมาตั้งแต่ก่อนเข้าเรียนชั้นอนุบาลอีกค่ะ เพราะพ่อแม่ของกิ๊บกับแก้วเป็นเพื่อนกัน กิ๊บเป็นคนนิสัยดีมาก ร่าเริง เฮฮา และเป็นคนที่ค่อนข้างน่าตาดี กิ๊บยังเป็นนางรำของโรงเรียนอีกด้วยค่ะ ซึ่งก็ไม่แปลกที่กิ๊บจะมีหนุ่มๆ มากน่าหลายตาเข้ามารุมจีบ.. ช่วงนั้นเป็นวันซ้อมใหญ่ เนื่องจากโรงเรียนจะมีการแข่งขันระดับประเทศ ก็จะมีนักเรียนบางส่วนที่ต้องอยู่ซ้อมการแสดงกันจนดึก กิ๊บก็ซ้อมรำ ส่วนแก้วเป็นนักร้องของโรงเรียน ก็เลยต้องอยู่ซ้อมเหมือนกันค่ะ แต่เวลาซ้อม เราสองคนจะอยู่คนล่ะที่กันนะคะ
ช่วงเวลา 2 ทุ่มกว่าๆ อาจารย์ที่ปรึกษาของแก้วท่านได้รับข่าวว่า แม่ของท่านล้มในห้องน้ำ อาจารย์เลยต้องรีบไป ทำให้แก้ว และเพื่อนอีก 2 คนที่เป็นนักร้องด้วยกันต้องเลิกซ้อมก่อนเวลาค่ะ บ้านแก้วกับกิ๊บจะอยู่ใกล้ๆ กัน แก้วเลยพิมพ์ไลน์ไปหากิ๊บว่า..
แก้ว: กิ๊บ (เวลาส่ง 20.36)
กิ๊บ: ห๊ะ! (เวลาส่ง 20.37)
แก้ว: มึงเลิกซ้อมกี่โมงอ่ะ? (เวลาส่ง 20.37)
กิ๊บ: อีกนานว่ะ มึงเลิกยัง? (เวลาส่ง 20.37)
แก้ว: เลิกแล้ว แม่ของจารย์กูล้มในห้องน้ำว่ะ อาจารย์เลยให้เลิกซ้อม (เวลาส่ง 20.38)
กิ๊บ: อ้าว! แล้วมึงจะกลับตอนไหนอ่ะ? (เวลาส่ง 20.38)
แก้ว: มึงให้กูรอป่ะล่ะ ถ้าให้รอเดี๋ยวกูไปนั่งรอหน้าห้องมึงก็ได้ (เวลาส่ง 20.38)
กิ๊บ: มึงกลับก่อนเลยก็ได้ แล้วมึงเอารถมึงไว้ให้กูได้ป่ะล่ะ เดี๋ยวกูขี่กลับเอง มึงกลับกับปิ่นได้ป่าว? (เวลาส่ง 20.39)
แก้ว: แต่มันอันตรายนะ มึงขี่มอไซค์กลับคนเดียวดึกๆ อ่ะ ให้กูรอเป็นเพื่อนไม่ดีกว่าเหรอ? (เวลาส่ง 20.39)
กิ๊บ: ไม่ต้องหรอก กูกลับได้ มึงกลับก่อนเลย (เวลาส่ง 20.39)
แก้ว: โอเคๆ กุญแจรถอยู่ที่ป้อมยามนะ (เวลาส่ง 20.40)
กิ๊บ: เคๆ ถึงบ้านทักมาหากูด้วย กูไปซ้อมต่อละ (เวลาส่ง 20.40)
หลังจากคุยไลน์กันเรียบร้อย แก้วเลยกลับกับ ปิ่น เพื่อนอีกคนหนึ่ง ซึ่งบ้านของปิ่นอยู่ถัดจากบ้านของแก้วไปอีก 2 ซอยค่ะ ระหว่างที่กำลังกลับ แก้วก็ครุ่นคิดเรื่องกิ๊บตลอด เพราะเป็นห่วงกิ๊บมาก กลับมาถึงบ้านแก้วก็ไลน์ไปบอกกิ๊บทันที แล้วก็อาบน้ำเตรียมเข้านอน หยิบมือถือมาดูอีกที แต่กิ๊บก็ยังไม่ตอบกลับมาค่ะ เลยคิดว่าคงกำลังซ้อม ยังไม่ว่างตอบ ถ้าว่างก็คงตอบไปแล้ว ถึงแม้ว่าแก้วจะคิดแบบนี้ แต่ในใจก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ซึ่งแก้วรู้สึกถึงความผิดปกติหลายๆ อย่างค่ะ คือแก้วรู้สึกว่าวันนี้มันมีอะไรแปลกๆ ใจมันหวิวๆ และก็รู้สึกห่วงกิ๊บมากๆๆๆ ห่วงแบบผิดปกติเลยล่ะค่ะ แล้วแก้วก็ปิดไฟนอน แต่นอนยังไงก็นอนไม่ค่อยหลับ นอนคิดเรื่องกิ๊บวนไปวนมา จนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
พอเช้าตรู่เวลาประมาณตี 5 ครึ่ง แก้วตื่นปุ๊บก็รีบหยิบมือถือขึ้นมาดู เพื่อที่จะดูว่ากิ๊บถึงบ้านตอนไหน? แต่แก้วก็ต้องงงไปหลายตลบค่ะ เพราะที่กิ๊บส่งมามันดันเป็นโลเคชั่น ซึ่งมันบอกตำแหน่งว่ากิ๊บอยู่ห่างจากโรงเรียนประมาณ 3 กิโลเมตร แต่แก้วก็ยังไม่เอะใจอะไร พออาบน้ำกินข้าวเสร็จ ก็เดินไปที่บ้านกิ๊บเพื่อที่จะไปเอารถแล้วขี่ไปโรงเรียน แก้วสวัสดีแม่ของกิ๊บ แต่สีน่าแม่ของกิ๊บดูเป็นกังวลมากๆ แก้วเลยถามแม่กิ๊บว่า ‘เมื่อคืนกิ๊บกลับบ้านมาถึงตอนไหนคะ?’ แต่คำตอบที่ได้ยินทำเอาแก้วช็อคมากค่ะ แม่ของกิ๊บบอกว่า ‘กิ๊บยังไม่กลับบ้านมาเลย ตั้งแต่เมื่อคืน..’ ตอนนั้นแก้วหน้าถอดสีมากๆ ค่ะ แก้วเลยให้คุณพ่อเอารถยนต์ไปส่งแก้วแทน แล้วแก้วก็เปิดจีพีเอสเพื่อหาตำแหน่งของกิ๊บที่ส่งมา พอใกล้จะถึงจุดหมายที่กิ๊บส่งมา แก้วเห็นแต่ไกลเลยว่าบริเวณนั้นมีคนกลุ่มหนึ่ง รวมถึงรถตำรวจ และรถกู้ภัย แก้วบอกให้พ่อขับไปเพื่อจะดูว่ามีอะไร และจุดหมายจีพีเอสมันดันมาสิ้นสุดตรงนี้พอดีค่ะ
ที่ตรงนี้เป็นป่ารก พอแก้วลงจากรถแก้วถึงกับทรุดเลยค่ะ เพราะแก้วเห็นรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเองล้มอยู่ มีเศษดินเศษหญ้าติดอยู่เต็มไปหมด แก้วรีบวิ่งเข้าไปตรงกลางที่ทุกคนมุงดูอยู่ เพราะมั่นใจว่าต้องเป็นกิ๊บนอนเจ็บอยู่แน่นอน พอแก้วเข้าไปถึง ภาพที่เห็นคือช็อคมากค่ะ! เห็นกิ๊บในร่างไร้วิญญาณ อยู่ในสภาพที่เสื้อนักเรียน ม.ปลายฉีกขาด มือข้างซ้ายจับโทรศัพท์มือถืออยู่แน่น ร่างกายมีรอยถูกทำร้าย ฟกซ้ำบริเวรปาก และตา ส่วนคิ้วขวาแตก หัวแตกค่ะ แก้วเห็นแบบนั้นแก้วร้องไห้โฮออกมาเลย แก้วตะโกนเรียกชื่อกิ๊บสุดเสียง จนพ่อแก้วต้องลงมาดู แก้วนั่งจับมือของกิ๊บแล้วร้องไห้อยู่อย่างนั้น แก้วคิดว่าโลเคชั่นที่กิ๊บส่งมา น่าจะส่งมาก่อนที่กิ๊บจะถูกทิ้งไว้ให้เสียชีวิต เพื่อพยายามจะบอกให้รู้ว่ากิ๊บอยู่ตรงนี้ ให้มาช่วยด้วย.. ตอนนั้นคือแก้วทำอะไรไม่ถูกเลยค่ะ นั่งจับมือกิ๊บ แล้วนั่งร้องไห้เหมือนคนเสียสติเลย แก้วเสียใจมากๆ ที่ต้องเสียเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตไป
พอพ่อแม่ของกิ๊บทราบเรื่อง เพราะพ่อแก้วเป็นคนโทรไปบอก เมื่อพ่อกับแม่กิ๊บมาถึง แก้วต้องเห็นภาพที่น่าหดหู่มากค่ะ พ่อแม่ของกิ๊บนั่งทรุดลงกอดร่างของลูกสาวอันเป็นแก้วตาดวงใจ ก่อนที่มูลนิธิจะนำร่างของกิ๊บขึ้นรถกู้ภัยเพื่อส่งไปโรงพยาบาล ขณะนั้นเอง สายตาของแก้วมันดันหันไปเจอกิ๊บยืนอยู่ข้างต้นไม้ ในสภาพเหมือนคนปกติ กิ๊บกำลังโบกมือบ๊ายบายให้แก้ว ก่อนจะหายไป มันยิ่งทำให้แก้วร้องไห้โฮดังมากออกมาอีกครั้งค่ะ.. พอไปถึงโรงพยาบาล ผลการชันสูติออกมาว่ากิ๊บถูกข่มขืน โดนของหนักกระแทกบริเวณศีรษะ และใบหน้า ตามตัวมีรอยฟกซ้ำต่างๆ อาจมาจากการต่อสู้ขัดขืน ตอนที่แก้วอยู่หน้าห้องดับจิต อยู่ๆ แก้วก็รู้สึกเย็นวาบขึ้นมาที่ต้นคอ ก่อนจะมีเสียงผู้หญิงแว่วมา จับใจความได้ว่า
‘ลาก่อนนะเพื่อน ขอบคุณนะ..’
ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านไปแล้วกี่ปีต่อกี่ปี แต่ภาพมันยังเหมือนเกินขึ้นเมื่อวานนี่เอง แก้วยังคงนึกถึงกิ๊บ และทำบุญไปให้กิ๊บตลอด RIP กิ๊บ เพื่อนรัก มึงจะอยู่ในใจ และในความทรงจำของกูตลอดไป
Story by คุณแก้ว (นามสมมติ)
