เรื่องนี้ส่งมาจากคุณเบสครับ คุณเบสเล่าว่า.. ผมเป็นคนหนึ่งที่ชอบออกกำลังกายด้วยการวิ่งครับ แต่ผมเคยตรวจร่างกายพบว่าตัวเองเป็นคนหัวใจเต้นผิดจังหวะ แต่ไม่ได้มีผลร้ายแรงอะไร หมอบอกว่าเหนื่อยก็ให้หยุด
วันหนึ่งช่วงราวๆ 5 โมงเย็น ผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้า สวมรองเท้า แล้วออกไปวิ่งรอบหมู่บ้านตามปกติ ผมจะวิ่งที่ 4-5 กิโลเมตรเสมอ แต่วันนั้นประมาณ กิโลเมตรที่ 3 ผมเริ่มเหนื่อยครับ หัวใจเต้นเร็วแบบรู้สึกได้ แต่ผมก็พยายามลดความเร็วแล้ววิ่งต่อ.. ผมวิ่งไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกหนาวขึ้นมาเฉยๆ หนาวแบบเย็นยะเยือก ทั้งที่ผมวิ่งออกกำลังกายมันก็ควรจะต้องร้อนใช่ไหมครับ? แต่นี่คือหนาวแบบผิดปกติ ผมเริ่มมองซ้าย-ขวา ก็รู้สึกว่าฟ้ามันดูมืด ทั้งที่เวลาตอนนั้นแค่ 6 โมงเย็น
อีกอย่างที่ผมรู้สึกผิดปกติคือ ทุกซอยในหมู่บ้านที่ผมวิ่งผ่าน ไม่มีคนเลย ทั้งในบ้านนอกบ้าน ผมยังคงรู้สึกหนาว แต่ก็ยังวิ่งต่อไป จนวนกลับไปจะถึงทางเก่าตอนแรก ถึงตรงนี้ผมกะจะวิ่งไปทางซ้ายที่ผมยังไม่ได้ไป แต่ผมได้ยินเสียงคนแก่ๆ เรียกชื่อผมจากอีกทางครับ ‘เบส.. เบส..’ ผมหันมองก็ไม่เห็นใคร เลยลองเดินผ่านหัวโค้งเข้าซอยทางขวาไป ภาพที่เห็นทำเอาผมแทบช็อคครับ ผมเห็นร่างของตัวผมเองนอนล้มพับอยู่ที่พื้นถนน ตอนนั้นคือผมทำอะไรไม่ถูก งงมากว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วตอนนี้ตัวผมที่มองร่างตัวเองอยู่คืออะไร? ผมตายแล้ว? ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ ร่างตัวเอง แล้วก้มลงมองใกล้ๆ จากนั้นก็เหมือนภาพตัดครับ.. วูบบบ
ผมรู้สึกตัวอีกทีคือผมนอนอยู่ที่โรงพยาบาล รอบเตียงมีพ่อ แม่ และพี่ชายที่ดูสีหน้าตกใจมากๆ ทราบภายหลังคือ ผมหมดสติแล้วล้มลงหัวฟาดพื้นขณะวิ่งออกกำลังกาย หมอบอกว่าผมหยุดหายใจไปชั่วขณะ ต้องใช้เครื่องช่วย ถ้ามาถึงมือหมอช้ากว่านี้อาจจะไม่รอดแล้ว.. เหตุการณ์นี้ทำให้ผมรู้สึกเหมือนผมอยู่ในสภาพที่ตายไปแล้วชั่วคราว เหมือนวิญญาณหลุดออกไปจากร่างแล้วกลับมายังไงยังงั้น ส่วนเสียงคนแก่ที่เรียกชื่อผม ไม่รู้ว่าเขาต้องการช่วยให้ผมไปเจอร่างตัวเองหรือเปล่า? หรือเขาคนนั้นอาจจะเป็นอากงของผมที่เสียไปแล้วก็เป็นได้
Story by คุณเบส
