เรื่องนี้ส่งมาจากคุณ Kobi ครับ คุณ Kobi เล่าว่า.. ผมเคยเรียนที่มหาวิทยาลัยติดทะเลแห่งหนึ่งในจังหวัดชลบุรี เรื่องนี้เกิดขึ้นประมาณปี 2550-51 จำปีไม่แม่น ตอนนั้นผมเป็นองค์การนิสิต ปกติเราจะนั่งประจำกันอยู่ที่ชั้น 2 ในห้องของเราจะมีหลายฝ่ายหลายโต๊ะ วันนั้นมีประชุมตอนประมาณ 2 ทุ่ม เรียกว่ามากันเกือบครบ ขาดเพียงน้องคนนึงที่ไม่ได้มา น้องคนนี้ชื่อว่า หนึ่ง เรียนวิทย์กีฬา.. จนกระทั่งประชุมเสร็จก็แยกย้ายกันไปทำอย่างอื่น จนลืมถามไถ่น้องหนึ่งไปเลย ลองเช็คใน Hi5 ก็ไม่ได้อัพเดทอะไรเพิ่ม ใน MSN ก็ไม่ออนไลน์ ในห้องตอนนั้นเหลือกันอยู่ 3-4 คนทำงานต่อ
จนกระทั่งเช้าอีกวัน น้องหนึ่งเดินเข้ามาในห้ององค์การด้วยหน้าตาง่วงๆ เราทักทายกันปกติ จนผมถามน้องว่าเมื่อคืนหายไปไหนมา? และนี่คือสิ่งที่น้องหนึ่งได้เล่าให้ฟังครับ..
ปกติที่วิทย์กีฬาจะมีวิชาที่ต้องเรียนกับอาจารย์ใหญ่ที่ตึกวิทย์แพทย์ ศึกษาระบบกล้ามเนื้อต่างๆ เมื่อวานผมมีเรียนที่นั่น แต่พอเรียนเสร็จเพื่อนผมดันลืมของเอาไว้บนตึก เลยชวนผมไปเอาของตอนมืดแล้ว พอไปถึงก็จอดรถหน้าตึก แต่ตึกมันปิดแล้ว เลยถามกับยามข้างล่างว่า ‘ขอโทษครับ ขอเข้าไปเอาของบนตึกได้ไหม? พอดีลืมของไว้..’ ยามบอก ‘เปิดให้ไม่ได้ ต้องมีอาจารย์มาบอกให้เปิด ถึงจะเปิดให้ได้..’ เพื่อนผมอ้อนวอนอยู่นาน ไม่รู้ว่ายามรำคาญ หรือใจอ่อนถึงได้ยอมเปิดให้ แต่น้ายามแกจะขอพาเดินไปด้วย แล้วยามก็พาเพื่อนผมเข้าไปในตึก ส่วนผมรอข้างนอก
น้ายามพาเพื่อนผมไปกดลิฟท์ เพื่อขึ้นไปยังชั้นที่เรียน พอประตูลิฟท์เปิด ยามเดินออกมาเปิดไฟให้แล้วยืนรอหน้าลิฟท์ บอกให้เพื่อนผมรีบไปหยิบของ ด้วยความกลัวเนื่องจากในห้องมีแต่อาจารย์ใหญ่ มันจึงรีบวิ่งด้วยความรวดเร็ว จนตอนวิ่งกลับมา ยามปิดไฟหมดแล้ว เหลือไว้แต่ไฟในลิฟท์ที่สว่างออกมา พร้อมกับเอามือจับกันประตูลิฟท์ไว้ไม่ให้ปิด แล้วเพื่อนผมก็เข้าไปในลิฟท์ ในขณะที่ลิฟท์กำลังลง น้ายามแกถามเพื่อนผมว่า ‘เรียนกับอาจารย์ใหญ่ด้วยเหรอ?’ เพื่อนก็ตอบว่า ‘ใช่ครับ’ น้ายามถามต่อว่า ‘แล้วรู้ไหมว่าอาจารย์ใหญ่เขาผูกด้ายสีอะไร?’ เพื่อนก็ตอบว่า ‘ผมเห็นที่ข้อมือเป็นสีแดงนะครับ’ น้ายามพยักหน้ารับ แล้วยกมือของตัวเองขึ้นมาถามเพื่อนผมว่า ‘ใช่แบบนี้หรือเปล่า?’ เท่านั้นล่ะครับ เพื่อนผมมันวูบไปทันทีเลย
ผมที่รออยู่ข้างล่างก็แปลกใจว่าทำไมเพื่อนมันไปนานจัง จนกระทั่งมียามอีกคนเดินมา ถามว่ามาทำอะไร? (ยามคนนี้เดินไปฉี่เพิ่งมา) ผมจึงรีบให้ยามคนใหม่พาเข้าไปหาเพื่อนข้างใน เพราะหายไปนานจนผิดสังเกต ปรากฏว่าผมไปเจอเพื่อนมันสลบอยู่ในลิฟท์คนเดียว น้ายามที่พาเข้าไปตอนแรกก็ไม่อยู่ เลยรีบหามพามันไปโรงพยาบาลของมหาวิทยาลัย แล้วก็อยู่เฝ้ามันจนเช้านี่ล่ะครับ เพราะเพื่อนผมมันบอกมันอยู่คนเดียวไม่ได้ แล้วเมื่อเช้านี้เอง ที่มันมาเล่าเหตุการณ์ที่เจอในตึกเมื่อคืนให้ฟัง.. แล้วมารู้ที่หลังจากยามว่า สงสัยเพื่อนผมมันจะเจออาจารย์ใหญ่ ที่เป็นยามเก่าที่อุทิศตัวเพื่อนนักศึกษาแพทย์ล่ะมั้ง
Story by คุณ Kobi
