เรื่องนี้ส่งมาจากคุณรีน่าครับ คุณรีน่าเล่าว่า.. ก่อนอื่นขอแทนตัวเองว่า น่า นะคะ ตัวน่าเองเป็นคนสงขลา แต่ไปโตที่กรุงเทพฯ ย้อนไปเมื่อประมาณ 2-3 ปีที่แล้ว เป็นช่วงที่กำลังจะย้ายกลับไปอยู่ใต้ คืออีกประมาณ 1 สัปดาห์จะต้องกลับแล้ว แต่ยังอยากทิ้งทวนกรุงเทพฯ ก่อนกลับ ก็เลยไปอยู่ที่หอเพื่อน เพราะตอนนั้นหอน่าเองหมดสัญญาพอดี
ระหว่างที่ไปอยู่กับเพื่อนช่วง 2-3 วันแรก ทุกอย่างปกติดี พอเข้าวันที่ 4 ได้มั้งถ้าจำไม่ผิด วันนั้นเพื่อนน่าบอกจะไปไหว้พระ มันก็ชวนน่านะ ว่าจะไปด้วยไหม? ไอ้เราก็แขกไง ไม่รู้จะไปทำไม เลยขอนอนอยู่ที่ห้องดีกว่า
แล้วน่าก็ตื่นมาโดยไม่รู้เวลาว่ากี่โมงแล้ว ลืมตามาเห็นเพื่อนนอนอยู่ข้างๆ หันหลังให้ ใส่เสื้อกล้ามสีชมพู เลยคิดว่าคงนอนเก็บแรงก่อน เพราะเพื่อนน่าทำงานตอนกลางคืน ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร เลยหลับต่อ.. นอนไปได้แป๊บเดียว ก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนมีคนมองอยู่ เลยลืมตามาดู ตอนนั้นน่านอนตะแคง น่าก็เห็นเพื่อนนอนอยู่ข้างๆ แต่คราวนี้นางอยู่ในท่านอนคว่ำ เอาศอกชันตัวขึ้นนิดหน่อย เอียงคอหันมาจ้องหน้าเรา แล้วยิ้มแปลกๆ คือปากยิ้ม แต่ตาไม่ยิ้ม.. พร้อมกับได้หัวเราะในลำคอ ‘หึหึ..’ เสียงนั้นยังจำได้ติดหูอยู่เลย
ตอนนั้นนึกในใจว่า ‘ไม่ใช่ละ ผิดปกติ’ น่าก็หลับตาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในใจคือสั่นไปหมดละ ลองพลิกตัวกลับมานอนหงาย แต่ไม่ลืมตานะ โอ้ย อีห่า!! มันกระโดดบนที่นอน ตึงๆ เลยจ้า น่าก็ท่องไว้ในใจว่า ‘อย่าลืมตานะๆ นิ่งไว้..’ แป๊บเดียวเสียงก็เงียบไป นึกในใจโทรศัพท์กูอยู่ไหน ซ้ายหรือขวา? จะได้คว้าเลย แต่จำไม่ได้ น่าเลยต้องค่อยๆ ลืมตา แต่ตายังไม่ทันเปิดกว้าง ก็เห็นมันอยู่มุมห้อง! มันวิ่งพุ่งมาใส่เลยจ้าาา!! เหมือนพุ่งมาใส่ตัวเราแล้วหายวับไป น่านี่กระโดดออกจากเตียงพุ่งไปตรงประตูด้วยความเร็วแสง
ออกมาคือโพล้เพล้พอดี ต้องตั้งสติอยู่พักใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปเอาโทรศัพท์ ดูเวลาประมาณ 6 โมงเย็น สิ่งแรกที่ทำคือโทรหาเพื่อน
น่า: ‘มึงอยู่ไหน?’
เพื่อน: ‘กำลังกลับละ โทษทีช้าหน่อย แวะซื้อของ’
น่า: ‘แล้วเมื่อกี้มึงได้แวะเข้ามาที่ห้องมั้ย?’
เพื่อน: ‘จะแวะไปยังไง อยู่คนละฟาก พูดเหมือนใกล้’
น่า: ‘อืมมมม รีบกลับนะ..’
วางสายแล้วก็นั่งทบทวนว่า เมื่อเช้าเพื่อนใส่ชุดอะไร? คือเอาจริงๆ มันก็ไม่ใช่เพื่อนตั้งแต่นอนหันหลังให้แล้วสินะ? แล้วทำไมเค้าถีงมาหลอกเราในรูปแบบของเพื่อนได้? ยิ่งคิดก็ยิ่งขนลุก.. สรุปน่านั่งหน้าห้องรอจนเพื่อนกลับมา พอเพื่อนกลับมาก็รีบเล่าให้ฟัง หลังจากนั้นน่าก็ไม่เคยอยู่ห้องเพื่อนคนเดียวอีกเลย เพื่อนไปไหนไปด้วยจ้า ติดอย่างกับลูก ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ‘กลัวผี!’
Story by คุณรีน่า
