เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ส่งมาจากคุณนิว (เจ้าของเรื่องที่ 045, 050) คุณนิวเล่าว่า เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อตอน ม.3 โรงเรียนของเรา จัดทัศนศึกษาแบบค้างคืน ไปกันที่ จ.กาญจนบุรี ที่พักแรมของพวกเรา คือรีสอร์ทที่อยู่เข้าไปลึก ไกลจากถนนใหญ่หลายกิโลเมตรทีเดียว แวดล้อมด้วยป่าเขา บรรยากาศที่พักร่มรื่น มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นครื้ม และด้วยเหตุนี้ ในเวลากลางคืน ด้านนอกบ้านพักจะมืด และวังเวงมาก ไฟภายนอกมีน้อย ขนาดต้องถือไฟฉายเดิน ถึงจะพอมองเห็น
พอมาถึง ก็เก็บข้าวของในบ้านพัก โดยบ้านพักของเรา จะพักกัน 8 คน ข้างในจะมีเตียงควีนไซส์ 1 เตียง และฟูกเสริมวางกับพื้น เป็นบ้านแบบปิด ติดเครื่องปรับอากาศ แถมยังมีที่อาบน้ำแบบ outdoor ด้วย.. ในตอนแรก ทุกคนแย่งกันนอนบนเตียงค่ะ ไม่มีใครอยากนอนพื้นเลย เพราะจิตวิตก กลัวเห็นอะไรโผล่ใต้เตียง ตามประสาคนขี้กลัว.. พอเก็บข้าวของ และจับจองที่นอนกันเรียบร้อย ก็ต้องออกไปทัศนศึกษา ทำกิจกรรมกันข้างนอกค่ะ
หลังกลับจากทัศนศึกษาทั้งวัน ก็ทานอาหารเย็น จากนั้นก็กลับบ้านพักกันไป โดยทุกคนมีการบ้าน คือต้องทำบันทึกการทัศนศึกษา ส่งครูตอนเช้าวันรุ่งขึ้นค่ะ.. พวกเรา 8 คนในบ้านก็แยกกันไปนั่งเขียน ตามโต๊ะเครื่องแป้งบ้าง โต๊ะอาหารบ้าง บนเตียงบ้าง.. ในขณะนั้น บรรยากาศห้องเงียบมากๆ อยู่ๆ เพื่อนเราคนนึง ที่นั่งที่โต๊ะเครื่องแป้ง ก็ร้องกรี๊ดตกใจ กระโดดมากอดเพื่อน และบอกว่า ‘เมื่อกี้ เค้าเงยหน้าขึ้นมามองกระจก เค้าเห็นผู้ชายนั่งอยู่บนเตียง และเขาไม่มีหัว! แต่ตอนนี้หายไปแล้ว..’ เพื่อนๆ ในห้องก็กลัวตามๆ กันเลยค่ะ คนไม่กลัว ก็พยายามปลอบ ว่าอาจเป็นเพราะตาฝาดไป.. จนสุดท้าย พวกที่แย่งจะนอนบนเตียงทีแรก ก็เปลี่ยนใจ มานอนเบียดกันข้างล่างหมดเลย.. ยกเว้น 3 คนที่ไม่ได้เชื่อสนิท ก็เลยต้องเสียสละนอนบนเตียงให้ หนึ่งในนั้นก็มีเราด้วย และคืนนั้นก็ผ่านไป ไม่มีอะไร..
ในคืนที่ 2 พวกเราก็พักผ่อนในห้องตามปกติค่ะ แต่คืนนี้ มีพวกกลุ่มเด็กนักเรียนเฮ้วๆ มาก่อกวน กดโทรศัพท์ต่อมาห้องต่างๆ แล้วแกล้งไม่พูด พอวางก็โทรมาอีก.. เท่านั้นไม่พอ ถึงขั้นแกล้งเอาผ้าห่มสีขาว มาคลุมตัว ทาแป้งขาวที่หน้า เดินเคาะประตูตามบ้านแต่ละหลัง และทำเสียงยานๆ เหมือนผีแกล้งเพื่อน.. จนกระทั่งครูเวรเดินผ่านมาตรวจความเรียบร้อย ส่องไฟฉายใส่ และรีบไล่กลับบ้านพักตัวเองไปทันที.. พอตอนเช้าวันกลับ นักเรียนมารวมตัวกันหมดแล้ว ครูก็เรียกกลุ่มเด็กที่ก่อกวนเมื่อคืนมาต่อว่า จากนั้น ก่อนที่ครูจะหยิบธูปที่เตรียมไว้ ยื่นให้เด็กกลุ่มนั้น.. ครูพูดด้วยน้ำเสียงวิตกกังวลว่า ‘รู้มั้ย.. ที่ชั้นไล่พวกเธอให้รีบเข้าบ้านพัก โดยไม่เรียกมาต่อว่าก่อน เพราะอะไร?’ เด็กกลุ่มนั้น ได้แต่ก้มมองพื้นสำนึกผิด ครูจึงบอกต่อว่า..
‘พวกเธอที่รวมกันแกล้งเพื่อน มีกันทั้งหมด 5 คน.. แต่ตอนที่ชั้นมองดูจากบ้านพัก ชั้นกลับเห็นว่ามีผู้ชายไม่มีหัว เดินตามกลุ่มพวกเธอมาด้วยตลอดเวลา.. และไม่ว่าเค้าจะเป็นใครก็ตาม ครูอยากให้พวกเธอแสดงการขอโทษ ที่ไม่เคารพสถานที่แห่งนี้ เพื่อความสบายใจของทั้งเธอ และครู’
พอครูพูดจบเท่านั้นแหละค่ะ.. 5 คนนั้นมองหน้ากัน หน้าถอดสี.. รวมถึงพวกเรา 8 คน ที่พักด้วยกัน ก็มองไปที่เพื่อน คนที่เห็นชายไม่มีหัวในกระจกคืนแรก ก็ขนลุกกันทันที.. เพราะคำเล่าของครู ช่วยยืนยันถึงสิ่งที่เพื่อนคนนั้นเห็น ว่าไม่ใช่ตาฝาด.. ทั้งที่พวกเรา ยังไม่ทันได้ไปเล่าให้ใครฟังเลย.. และก็อดหลอนแทนเพื่อน 5 คนนั้นไม่ได้ ว่าจะมีอะไรตามติดพวกเขา กลับกรุงเทพฯ ด้วยไหมก็ไม่ทราบ..
Story by คุณนิว
