เรื่องนี้ส่งเข้ามาจากคุณอั้มครับ คุณอั้มเล่าว่า.. เราเป็นนักศึกษาพยาบาลค่ะ สมัยเข้าเรียนปี 1 ที่มหาวิทยาลัยไม่มีหอพักใน ทางมหาวิทยาลัยเลยไปเช่าหอพักทั้งตึกไว้ให้นักศึกษาพยาบาลอยู่ อยู่ในซอยธัญบุรี ซึ่งในซอยนั้นมีหอพักเยอะมาก หอที่ว่านี้จะเก่าๆ ดูน่ากลัว มีประมาณ 7-8 ชั้น เราได้อยู่ชั้น 2 ห้อง 208 ข้างหลังหอมองไปจะมีบ้าน 2 ชั้นเรียงเป็นแถว เหมือนบ้านจัดสรร มีอยู่หลังหนึ่งระเบียงชั้น 2 ของเขาจะตรงกับระเบียงห้องของเราเลย ห่างกันประมาณ 3 เมตรเท่านั้น เป็นกลุ่มรุ่นพี่วิศวะ 4-5 คนเช่าอยู่.. ช่วงแรกที่มาอยู่ เราอยู่กับเพื่อนรูมเมทอีกคน ที่มาจากโรงเรียนเดียวกัน ตอนนั้นพวกเรายังใหม่ ไม่ค่อยรู้จักใคร และพวกเราจะเข้านอนกันค่อนข้างดึก คืนแรกที่นอน เรากับเพื่อนได้ยินเสียงโทรศัพท์ห้องดัง ‘กริ๊งๆ’ แว่วมาประมาณก่อนเที่ยงคืน แล้วก็ได้ยินเสียงลากเก้าอี้ตาม ได้ยินแบบนี้ทุกวันเวลาเดิม ตอนแรกก็งงว่าเสียงมาจากไหน? คิดว่าคงเป็นห้องข้างบนล่ะมั้ง เราอยู่ไปสักพักจนเริ่มชินกับเสียงนั้น
เวลาผ่านไป เราเริ่มสนิทกับคนอื่นๆ ในหอมากขึ้น จนได้ไปรู้จักกับเพื่อนที่อยู่ห้อง 308 ซึ่งเป็นห้องข้างบนห้องเรานั่นเอง แต่เราก็ไม่เคยได้ถามถึงเสียงที่ว่าสักที.. ผ่านไปจนปิดเทอมแรก เพื่อนรูมเมทเรากลับบ้าน แต่เราไม่ได้กลับ เราไปหางานพาร์ทไทม์ทำ ช่วงที่เพื่อนไม่อยู่ ก็มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นกับเราค่ะ คือเวลาเรานอนกลางวัน เรามักจะโดนผีอำ ขยับตัวไม่ได้ สักพักก็หาย จะเป็นแค่เฉพาะตอนนอนกลางวันเท่านั้นด้วย มีอยู่วันหนึ่งเรานอนกลางวัน ช่วงประมาณบ่าย 3 โมง ก็เหมือนเดิมเลยค่ะ คือขยับตัวไม่ได้ ตอนนั้นเราเริ่มชินละ เพราะเป็นบ่อยมาก แทบจะทุกครั้งที่นอนกลางวันก็ว่าได้ ครั้งนั้นเราก็เฉยๆ คิดว่าเดี๋ยวก็คงหายเองเหมือนทุกที แต่รอบนี้ไม่หายค่ะ เป็นอยู่นานมาก จนเราพยายามที่จะบังคับตัวเองให้ลุก แต่ทำไม่ไหว สักพักเราก็ลืมตาได้ หางตาเราเหลือบไปมองตู้เสื้อผ้าที่ตั้งอยู่ติดกับห้องน้ำ เราเห็นมีคนนั่งอยู่บนตู้ เป็นผู้หญิงผมยาว นั่งก้มหน้าหัวชิดเพดาน ห้อยขาลงมาเป็นเงาดำๆ ตอนนั้นเรากลัวมาก! พยายามหลับตาแล้วลืมตาดูใหม่ ก็ยังเห็นอยู่เหมือนเดิม! สักพักเราก็ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอ ‘หึหึ..’ เสียงนั้นน่ากลัวมากกก เรากลัวจนน้ำตาไหลเลย ทำอะไรไม่ถูก นอนหลับตาอยู่แบบนั้น ไม่กล้าลืมตามอง เพราะกลัวเขาจะหันมาหา ขยับตัวก็ไม่ได้ ตอนนั้นคิดถึงแต่หน้าพ่อหน้าแม่ ขอให้พ่อแม่ช่วย สักพักเราก็สบัดตัวลุกขึ้นมาได้ เราไม่กล้าหันไปมองตรงนั้น แล้วรีบวิ่งออกจากห้องอย่างเร็วที่สุด ไปหาเพื่อนที่อยู่อีกห้องหนึ่ง ไปร้องไห้ที่ห้องเพื่อน เพื่อนก็ถามเราว่าเป็นอะไร? แต่เราก็ไม่ได้เล่าให้ฟัง และก็ขอนอนที่ห้องเพื่อนโดยที่ไม่กลับมานอนห้องตัวเองเลย
จนกระทั่งเพื่อนรูมเมทเรากลับมา เราถึงย้ายกลับไปห้องตัวเอง เพราะคิดว่ามีเพื่อนแล้วเลยไม่ค่อยกลัว.. ผ่านไปแค่ 2-3 วัน ก็เกิดเรื่องขึ้นอีกค่ะ คืนนั้นเพื่อนเรานอนหลับแล้ว แต่เรายังนอนอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ ตอนนั้นน่าจะสัก 5 ทุ่มกว่าๆ อยู่ๆ เพื่อนเราก็ดิ้นๆ กระตุกๆ เราก็เลยหันไปมอง ภาพที่เห็นคือเพื่อนเราเอามือบีบคอตัวเองอยู่ หน้าซีด ตัวเกร็งดิ้นไปมา เราตกใจมาก เลยไปเขย่าตัว แต่ปลุกยังไงก็ไม่ตื่น เราทำอะไรไม่ถูกจะร้องไห้ สักพัก เพื่อนเราก็หัวเราะออกมาเสียงดังมาก หัวเราะแบบสะใจ แต่.. มันไม่ใช่เสียงเพื่อนเราน่ะสิ! แล้วเพื่อนเราก็สะดุ้งเด้งตัวลุกขึ้นมาทำหน้าตาตกใจ เหงื่อไหลเต็มหน้าผากเลย เราถามเพื่อนว่า ‘แกเป็นอะไร?’ เพื่อนเราร้องไห้ออกมา ก่อนจะเล่าให้ฟังว่า ‘เมื่อกี้ฝันว่ามีผู้หญิงมานั่งคร่อมตัว แล้วเอามือมาบีบคอ หายใจไม่ออกจะตายให้ได้..’ เราก็บอกเพื่อนไปว่า ‘แต่ที่เราเห็น คือแกเอามือบีบคอตัวเองอยู่นะ!’ หลังจากนั้นพวกเราก็กลัวกันมาก คืนนั้นไม่กล้านอนต่อกันเลย.. หลังจากวันนั้น เรากับเพื่อนรูมเมทก็พากันสวดมนต์นอนก่อนทุกคืน แล้วพวกเราก็ได้ไม่เจออะไรอีก
มีช่วงหนึ่ง รุ่นพี่ผู้ชายปี 3 ที่เช่าบ้านอยู่ด้านหลังห้องเราก็มาจีบเพื่อนเรา แล้วก็เริ่มคบกัน เราจำได้ว่าพี่เขาเคยมาทักว่า ‘นี่อยู่ห้องนี้ไม่กลัวกันเหรอ? รู้ไหมว่า ก่อนที่มหาวิทยาลัยเราจะมาเช่า ห้องนี้ไม่เคยมีใครอยู่เลยนะ’ เราก็ถามว่าห้องนี้มีอะไรเหรอ? พี่เขาก็ไม่ยอมบอก แต่พวกเราก็ไม่ได้อะไรมาก เพราะพี่เขาพูดทีเล่นทีจริงเหมือนจะหยอกให้พวกเรากลัว แล้วอีกอย่าง พักหลังมาพวกเราก็ไม่ได้เจอเหตุการณ์อะไรแปลกๆ แล้ว.. จนมีวันหนึ่ง เราไปนั่งกินส้มตำกันที่ห้องเพื่อนที่อยู่บนห้องเรา คือห้อง 308 ก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย เรานึกขึ้นได้ก็เลยถามเพื่อนเจ้าของห้องไปว่า ‘เออ พวกแกทำไรกันดึกๆ ทุกคืน ได้ยินเสียงโทรศัพท์ห้อง เสียงลากเก้าอี้ดังเวลาเดิมทุกคืนเลย แฟนแกโทรมาหาเป็นเวลาเหรอ?’ เพื่อนเราก็ทำหน้างงกัน บอกว่า ‘ไม่เคยใช้โทรศัพท์ห้องเลยนะ แล้วก็ไม่เคยลากเก้าอี้ตอนเกือบเที่ยงคืนด้วย 4 ทุ่มก็นอนกันหมดแล้ว..’ เรากับเพื่อนรูมเมทถึงกับหน้าเสียเลยค่ะ จนมีโอกาสได้ไปสอบถามเพื่อนที่อยู่ห้องข้างๆ บ้าง ห้องตรงข้ามบ้าง ปรากฏว่าไม่มีใครได้ยินเลยสักคน ..เสียงนั้นได้ยินเฉพาะห้องเราห้องเดียว หรือจะเป็นเสียงจากในห้องเราเอง?
จนสุดท้ายเราก็ไปสืบจากรุ่นพี่ที่คบกับเพื่อนเรา ถามว่าตกลงห้องเรามันเคยมีอะไรหรือเปล่า? รุ่นพี่เลยเล่าว่า ‘ห้องนี้เคยมีผู้หญิงอกหักแล้วผูกคอตาย ตรงตู้เสื้อผ้าน่ะ..’ พอได้ยินเท่านั้นล่ะ เรากับรูมเมทรีบย้ายออกไปอยู่หอนอกกับเพื่อนทันทีเลยค่ะ ยิ่งคิดยิ่งขนลุก ที่เราไม่เคยรู้ตัวเลยว่าเราอยู่ในห้องที่เคยมีการฆ่าตัวตาย และต้องฟังเสียงของการฆ่าตัวตายซ้ำๆ ทุกคืน!
Story by คุณอั้ม
