เรื่องนี้ส่งมาจากคุณสุจิตราครับ คุณสุจิตราเล่าว่า.. เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แม่เราเล่าให้ฟังค่ะ เกิดขึ้นเมื่อ 4-5 ปีที่แล้ว แม่เราเป็นคนจังหวัดพะเยา แต่เข้ามาทำงาน และอาศัยอยู่ที่กรุงเทพฯ นานแล้ว แม่มีเพื่อนรุ่นน้องอยู่คนหนึ่งซึ่งเราจะเรียกเขาว่า น้าโด่ง ค่ะ น้าโด่งเป็นคนพะเยาเหมือนกัน อาศัยอยู่ระแวกบ้านเดียวกันในหมู่บ้านที่พะเยา และแกเองก็เข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ เหมือนกันกับแม่ แต่คนละที่กัน
มีอยู่วันหนึ่ง น้าโด่งก็มาหาแม่ มาเยี่ยมเยียนบ้านที่กรุงเทพฯ นี่ล่ะค่ะ ไปๆ มาๆ คือแกชอบมาขอยืมเงินแม่ค่ะ เพราะช่วงนั้นแกเดือดร้อน จากนั้นไม่นาน ก็รู้ข่าวว่าแกกลับบ้านนอก กลับไปที่พะเยา วันที่แกไปถึงพะเยา ก็โทรมาหาแม่เราเลย บอกว่าเข้าบ้านตัวเองไม่ได้ ไม่มีใครอยู่ที่บ้านเลย แม่เห็นว่าคนกันเอง เลยบอกให้ไปนอนที่บ้านแม่เราที่พะเยา ตอนนั้นลุงกับป้าเราเป็นคนดูแลบ้านที่นั่นให้ค่ะ แต่ลุงกับป้าก็ไม่อยู่บ้าน เพราะต้องไปนอนเฝ้าในไร่ ลักษณะบ้านที่นั่นจะเป็นบ้านไม้ 2 ชั้น ด้านล่างเปิดเป็นร้านขายของชำ มีประตูหลังร้านบานหนึ่ง แม่บอกให้น้าโด่งเข้าประตูหลังร้าน แล้วปูเสื่อ กางมุ้งนอนในร้านแบบง่ายๆ เอาเลย แต่ก็บอกให้ล็อคประตูให้เรียบร้อยด้วย
คืนนั้น พอน้าโด่งหลับไปสักพัก ก็รู้สึกเหมือนมีใครมาสะกิดขาแก แต่ด้วยความที่เหนื่อยล้าจากการเดินทาง เลยไม่ได้จะสนใจ แต่แล้ว แกต้องตกใจตื่น เพราะแกโดนจับข้อเท้ากระชากขาอย่างแรงเลยค่ะ จนหัวแกหล่นจากหมอนมาฟาดลงกับพื้น แกร้อง ‘เฮ้ย!’ เสียงดัง และทะเลิ่กตัวเองขึ้นมานั่ง สิ่งแรกที่แกเห็นคือ บานประตูหลังร้านเปิดอ้าซ่าแกว่งไกวไปมาตามแรงลม แสงจันทร์สลัวๆ ข้างนอกสาดเข้ามา ตอนนั้นแกก็ตกใจแล้วนะ ว่าประตูเปิดได้อย่างไร? แต่แกก็ต้องตกใจกว่า เมื่อแสงมันกระทบให้เห็นเงาคนที่นั่งยองอยู่นอกมุ้ง ตรงปลายเท้าแก.. เป็นยายแก่ผมยาวรุงรัง นั่งท้าวแขน 2 ข้างไว้บนเข่า ตาแดงก่ำจ้องมองเขม็ง พร้อมกับถามน้าโด่งด้วยเสียงแหบแห้งว่า ‘มึงเป็นไผ มึงมาจากไหน มึงมาทำอะไร?’ ถามซ้ำไปซ้ำมาจนน้าโด่งสติหลุด ตัดสินใจงอขา และส่งแรงถีบขาคู่ไปที่ยายคนนั้นอย่างแรง แล้วรีบมุดออกจากมุ้งวิ่งขึ้นไปบนบ้าน (โชคดีที่ข้างบนไม่ได้ล็อค) แกล็อคประตูเสร็จ ก็มุดผ้าห่มคลุมโปงตัวสั่นจนเช้า จนกระทั่งลุงกับป้าเรากลับมาจากไร่ น้าโด่งเลยเล่าทุกอย่างให้ฟัง แล้วป้าก็มาเล่าให้แม่เราฟังอีกทีค่ะ
แต่หลังจากนั้นไม่กี่วัน ก็มีคนโทรมาหาแม่ หลังจากวางสาย แม่ก็เรียกเราเสียงสั่นปนตกใจ และบอกกับเราว่า ‘น้าโด่งตายแล้วนะ.. ตายอยู่ในบ้านแกเอง’ เราก็งงด้วย ตกใจด้วย ซึ่งป้ามาบอกทีหลังว่ายายคนนั้นคงเป็นปอบในหมู่บ้านนี่ล่ะ อยู่เยื้องๆ กันกับบ้านแม่เราที่พะเยานี่เอง แกคงไม่คุ้นหน้าน้าโด่ง เลยแวะมาดู แล้วก็..
Story by คุณสุจิตรา
