เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องจากคุณหาญ ใจสิงห์ ครับ เป็นเรื่องของน้องที่รู้จักกัน ชื่อ รินญา ครับ ผมได้เจอและคุยกันตามปกติ ผมถามน้องว่า ‘เป็นยังไงบ้างช่วงนี้?’ น้องบอกเพิ่งไปรับเพื่อนมาพี่ มันบวช สึกมาเมื่อวานนี้ มันบวชให้แฟนมันที่เสียไป ผมก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ แต่รินญาพูดต่อว่า ‘แฟนมันตายเพราะนิสัยผู้ชายนี่ล่ะ..’ คำว่านิสัยผู้ชายเลยทำให้ผมหันไปมองหน้าประมาณถามว่ามันยังไง? รินญาเลยเล่าเรื่องของเพื่อนผู้ชายกับแฟนของเขาที่เสียให้ผมฟังว่า..
เมื่อ 2 ปีก่อน เพื่อนหนูคนที่บวชเพิ่งสึกชื่อว่า วี ส่วนแฟนสาวมันชื่อว่า เพิ้ง สองคนนี้คบกันตอนเรียนมหาวิทยาลัยปี 2 จบมาก็ทำงานออฟฟิศอยู่บริษัทเดียวกัน แต่คนละแผนก วีเป็นคนหน้าตาดี สูง ส่วนเพิ้งเป็นคนผิวขาว หน้าตาน่ารัก แต่หุ่นค่อนข้างเจ้าเนื้อ เรียกง่ายๆ ว่าอวบทีเดียว สองคนนี้ตัวติดกันไปไหนมาด้วยกันเสมอ แต่วีมันมีข้อเสียอย่างคือเจ้าชู้เงียบ ชอบหยอกสาวคนนั้นคนนี้ ครั้งหนึ่งหนูเคยไปกินข้าวกับสองคนนี้ เดินๆ กันอยู่ มีสาวคนหนึ่งเดินผ่านมา คือสวยมาก เหมือนพริตตี้มอเตอร์โชว์ วีมันก็มองตาเยิ้มทั้งๆ ที่จับมือเพิ้งเดินอยู่ด้วยกัน แล้วมันก็พูดขึ้นมาว่า ‘ดูคนนั้นสิ สวยหุ่นดีมากเลย น่ารัก!’ หนูมองหน้าเพิ้งที่อยู่ข้างๆ เห็นเพิ้งก้มหน้าลง หนูเลยเอื้อมมือไปหยิกแขนวีบอกว่า ‘พูดอะไรหัดเกรงใจแฟนหน่อยสิ!’ วีบอกเพิ้งไม่คิดมากหรอก แต่มันไม่เป็นอย่างนั้นน่ะสิ.. เวลาผ่านไป วีก็ยังเป็นเหมือนเดิม ชมคนนั้นคนนี้ต่อหน้าเพิ้ง
จนมีวันหนึ่งเพิ้งมาหาหนู หนูก็ถามว่ามีอะไร? เพิ้งถามหนูว่าเธอไม่สวยเหรอ? ทำไมวีถึงได้ชมคนนั้นคนนี้ต่อหน้าเธอ บางทีหันมองตามเลยก็มี หากเธอผอมหุ่นดีเหมือนสาวๆ พวกนั้น วีจะหยุดการกระทำแบบนั้น แล้วชมเธอบ้างไหม? หนูฟังแล้วก็สงสารเพิ้ง ได้แต่บอกว่าอย่าคิดมากเลย.. ใครเลยจะรู้ว่าเพิ้งกดดัน และเศร้าที่วีทำแบบนั้น.. จนวันหนึ่ง เพิ้งสั่งยาลดความอ้วนมากิน ทั้งยังอดอาหารเพื่อที่จะให้ผอมหุ่นดี ซึ่งมันได้ผล! เพิ้งผอมลง แต่กลับแลกมาด้วยอาการทางสมอง เพราะยามันกดประสาท และอดอาหารทำให้ไม่มีอะไรไปเลี้ยงสมอง และร่างกายเพียงพอ..
หนูไปเห็นสภาพเพิ้งแล้ว จากคนที่อวบมีน้ำมีนวล กลายเป็นค่อยๆ ผอมเหลือเพียงเนื้อหุ้มกระดูก วันหนึ่งหนูกับวีไปหาเพิ้ง ภาพที่เจอคือ เพิ้งนั่งอยู่กับหมา เหมือนจะไปกินข้าวในกาละมังหมา เอามือคุ้ยข้าวจะกินเข้าปาก วีวิ่งไปดึงมือไว้ เพิ้งก็ร้องไห้บอกหิวข้าว จะกินจะกิน หนูนี่น้ำตาไหลเลย หนูกับวีพากันพูดกับเพิ้งว่า เดี๋ยวพาไปกินของอร่อยที่ชอบนะ แต่เพราะสมองมันถูกยากดจนหลอน เพิ้งเหมือนจะจำอะไรไม่ได้ วีเลยกอดแล้วเอามือจับหน้าเธอมามองแล้วพูดว่า ‘เพิ้ง นี่วีเอง วีไง..จำได้ไหม?’ เพิ้งหยุดมองหน้าวีแล้วร้องไห้ พูดว่า ‘วีจริงๆ ด้วย’ วีพยายามที่จะให้เพิ้งหยุดยา ก่อนที่จะหลอน และเสียสติไปกว่านี้ ทุกครั้งที่เพิ้งลืม หรือจำอะไรไม่ได้ หากวีจับหน้าเพิ้งมามองสบตาแล้วเรียกชื่อ เพิ้งจะจำได้เสมอ.. หนูคิดว่านอกจากชื่อวีแล้ว เหมือนเพิ้งจะจำอะไรไม่ค่อยได้เลย
อยู่มาวันหนึ่งมีงานกลุ่มเพื่อนอาสาไปแจกของเด็กบนดอย ซึ่งวี และหนูกับแฟนต้องไป พวกเราว่าจะชวนเพิ้งไปด้วย แต่คิดว่าเพิ้งคงไม่ไหว ไปอาทิตย์เดียวแล้วจะรีบกลับมา.. วันเดินทางวีไปหาเพิ้งที่บ้าน แล้วพอดีคนที่บ้านเพิ้งไปงานแต่งญาติต่างอำเภอพอดี ใจนึงก็ห่วง แต่มันเลื่อนกำหนดการไม่ได้ เพิ้งบอกไปเถอะ อยู่ได้
พอไปถึงที่หมายบนดอย วีนอนหลับฝันว่าเพิ้งมาหา ในฝันคือเพิ้งหุ่นดี ใส่ชุดเดรสสวยหวานมาก วีชมว่าสวยจังเลย เพิ้งถามว่า ‘สวยเหมือนสาวๆ ที่วีชมแล้วใช่ไหม? ต่อไปถ้าเราสวยแบบนี้จะไม่ชมใครต่อหน้าแล้วใช่ไหม?’ วีบอกไม่แล้ว แล้วจะดึงเพิ้งมากอด แต่พอตัวจะถึงกัน กลายเป็นว่าร่างของเพิ้งหายไป ได้กอดแค่ความว่างเปล่า.. ตื่นมาตอนเช้า วีก็มาเล่าความฝันให้หนูฟัง หนูรู้สึกใจคอไม่ดีเลย แต่ก็บอกวีว่าคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง.. แล้วมันมีเพื่อนในกลุ่มที่มาด้วยกันบอกว่า แฟนวีตามมาด้วยเหรอ? เห็นเดินอยู่ตรงนั้นไกลๆ เดี๋ยวนี้หุ่นดีสวยเชียวนะ หนูกับวีได้แต่มองหน้ากัน จะโทรไปหาเพิ้งก็ไม่มีสัญญาณเลย ทำได้เพียงเป็นห่วงในใจเท่านั้น
วีฝันอีกว่าเพิ้งมาหา ในฝันทั้งสองคนพากันไปร้านที่เคยไปกินกันบ่อยๆ สวนสาธารณะที่ไปนั่งจีบกันแต่ก่อน ทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ต่างตรงเพิ้งนั้นเป็นคนสวยหุ่นดี เพิ้งถามว่า นอกจากชื่อเธอแล้ว วีจำอะไรเกี่ยวกับเธอได้อีกไหม? วีบอกจำได้ว่าเพิ้งชอบสีอะไร ชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร กลัวหนอนกับตุ๊กแก ชอบชาเขียว.. เพิ้งยิ้มให้แล้วบอกว่า ดีใจนะที่วีจำได้ นึกว่าจำได้แค่ว่าเธอชื่ออะไรเท่านั้น แล้วเพิ้งก็บอกว่าเธอคงต้องไปแล้ว แล้วเพิ้งก็ลุกเดินหายไป วีร้องเรียกจนสะดุ้งตื่น ทุกคนต้องมาดูวีว่าเกิดอะไรขึ้น แต่วีบอกแค่ฝันร้าย และมาเล่าความฝันนี้ให้หนูฟังคนเดียว ด้วยความเป็นห่วง วีจึงบอกเพื่อนๆ ว่าขอกลับไปหาแฟนก่อน หนูกับแฟนจึงอาสาขับรถพากลับลงมากรุงเทพฯ เลย
ไปถึงบ้านเพิ้งเวลาประมาณ 2 ทุ่ม ประตูรั้วบ้านมันคล้องกุญแจไว้ คงไม่มีคนอยู่ หนูกับแฟนบอกว่าเค้าคงไปเที่ยวกันมั้ง ขณะที่คุยกัน มีลุงยามขี่จักรยานผ่านมา หนูเลยถามว่า บ้านนี้เขาไปไหนกันรู้ไหมคะลุง? ลุงยามแกบอกว่า ‘อ๋อ บ้านนี้ลูกสาวเขาเสียได้ 3 วันแล้วน่ะ ตอนนี้น่าจะอยู่งานศพที่วัดกัน ฟังถึงตรงนี้ วีถึงกับขาอ่อนกองลงตรงนั้นเลย หนูถามต่อว่าเค้าเป็นอะไรตายคะลุง? ลุงแกบอก ‘เหมือนได้ยินว่าลูกสาวเขาเดินออกมาจากรั้วบ้าน มองเห็นถุงพลาสติกที่ลอยตามถนนเป็นแมว เลยเดินตามจะไปอุ้มกลับ พอเดินออกไปถนนใหญ่รถเลยชนเสียชีวิตคาที่เลย..’ ถามว่างานจัดวัดไหน ก็มีป้าบ้านตรงข้ามกันออกมาทิ้งขยะพอดี แกเลยบอกให้ว่าวัดไหน
พวกเราทั้ง 3 คนพากันขับรถไปที่วัด พอไปถึงศาลาวีก็ร้องไห้โฮออกมา บอกเป็นเพราะเขาทำให้เพิ้งคิดมาก เธออยากสวยเหมือนคนอื่นๆ ที่เขามองหรือชมต่อหน้า เธอยอมอดอาหารที่เป็นความสุขของเธอ เพื่ออยากจะดูดีในสายตา หากย้อนวันเวลากลับไปได้ นิสัยหรือคำพูดเหล่านั้น เขาจะไม่ทำอีกเลย.. วีเดินไปไหว้ศพแล้วไปเคาะโลงบอกเพิ้งว่า ‘ผมจะบวชให้คุณนะครับนางฟ้า ..นางฟ้าของผม’ จากนั้น พอเคลียร์งานเสร็จ วีก็บวชให้เพิ้งจนเพิ่งจะสึกออกมาเมื่อวันก่อนนี่ล่ะ.. วีบอกแรกๆ เพิ้งก็มารอหน้าวัดทุกๆ เช้าตอนจะไปบิณฑบาต แต่พออุทิศบุญให้ก็ไม่เห็นอีกแล้ว คงไปสู่ที่ของเธอแล้วนั่นเอง เรื่องก็มีเท่านี้ครับ..
ปล. หากคุณรักคนที่รักคุณด้วยใจ ไม่ใช่เพราะหน้าที่ คุณจะได้รับความรักที่มีด้วยใจเช่นกัน.. หน้าที่ที่ทำเหมือนรัก สักวันก็คงเบื่อหน่ายกัน แต่หากใช้หัวใจรัก คุณจะมองเห็นเขาสำคัญอยู่ตลอดเวลา..
Story by คุณหาญ ใจสิงห์
