เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องจากสมาชิกพันทิปหมายเลข 3844467 ครับ จากเรื่อง 686 นักเรียนหญิงในโรงเรียนประจำ เรื่องมีอยู่ว่า.. เรื่องนี้เป็นเหตุการณ์ของรุ่นน้องของเราค่ะ โรงเรียนของเราเป็นโรงเรียนประจำ ทุกๆ เช้าจะต้องลงมาเข้าแถว คือต้องมาให้ทันเวลาห้ามมาสาย นักเรียนคนไหนที่ถูกจับได้ว่ามาสาย หรือโดดเข้าแถวตอนเช้า ก็จะถูกทำโทษหน้าเสาธง แน่นอนว่าเป็นอะไรที่น่าอับอายสุดๆ มีอยู่วันหนึ่ง น้องกิ๊ฟ รุ่นน้องของเราคนนี้จะขอไม่ลงไปเข้าแถวตอนเช้า เพราะนางยังแต่งตัวไม่เสร็จทำให้ลงไปไม่ทัน เพื่อนร่วมห้องก็บอกว่า ‘วันนี้มีอาจารย์เวรขึ้นมาตรวจนะ ไม่กลัวโดนจับได้เหรอ?’ กิ๊ฟก็บอกกับเพื่อนๆ ร่วมห้องว่า ‘งั้นเราจะแอบในตู้เสื้อผ้า พวกแกล็อคตู้ไว้นะ จะได้ทำเหมือนว่าไม่มีใครอยู่..’ ตอนนั้นเราก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย เลยถามน้องไปว่า ‘เข้าแถวนานนะ จะรอไหวเหรอ ในตู้มันร้อนนะเว้ย!’ แต่กิ๊ฟก็ยืนยันจะแอบในตู้ให้ได้ แถมกำชับว่าให้ล็อคตู้ไว้ และบอกว่า ‘เข้าแถวเสร็จแล้ว รีบมาเปิดให้ด้วยนะ!’
พอคุยกันจบเสียงกริ่งเข้าแถวเริ่มดัง พวกเราทุกคนก็รีบจัดแจงยัดนางเข้าตู้ ลักษณะของตู้เสื้อผ้าจะเป็นแบบเดียวกันหมดทั้งแถบ ทางโรงเรียนจัดไว้ให้ เป็นตู้ไม้สีขาวมีประตู 2 บาน.. พอเสียงกริ่งดัง เราทุกคนก็รีบวิ่งลงไปเข้าแถว สักประมาณเกือบชั่วโมงได้ ทุกคนก็เป็นห่วงกิ๊ฟกลัวว่ามันจะหายใจไม่ออก เพราะตู้เสื้อผ้าเล็ก และอบ แต่ก็พอมีช่องไว้ให้หายใจ ตอนนั้นเราเองเป็นห่วงกิ๊ฟมาก ก็มองหน้ากับพวกน้องๆ ด้วยความกระสับกระส่าย..
และแล้วก็หมดเวลาเข้าแถวค่ะ พวกเรารีบวิ่งขึ้นหอกันเลย น้องๆ รีบเอากุญแจไขนางออกมา แต่พอเปิดออกมา ภาพที่เห็นทำให้พวกเราทุกคนช็อคมาก กิ๊ฟอยู่ในสภาพนั่งคุดคู้ เหงื่อแตกท่วมตัว และหายใจรวยริน ตอนนั้นเราคิดว่านางจะขาดใจตาย เลยรีบดึงกิ๊ฟออกมาจากตู้ หายาดมยาหม่อง เปิดพัดลมให้.. สักพักนางก็ร้องไห้ออกมาเสียงดังเลยค่ะ จนเรากับน้องๆ ที่เป็นเพื่อนร่วมห้องนอนต้องรีบปิดปากนาง กลัวว่าคนอื่น หรืออาจารย์จะได้ยิน และรู้เข้า แต่กิ๊ฟยังคงร้องไห้ไม่หยุด และมีอาการตัวสั่น หันซ้ายทีขวาทีเหมือนกลัวอะไร ตอนนั้นก็ถามนางค่ะ ‘กิ๊ฟเป็นอะไร? ใจเย็นๆ ตั้งสติก่อน พวกพี่มาแล้ว..’ นางก็กอดเราใหญ่เลย และนางก็บอกว่า ‘ออกไปจากห้องนี้ก่อนได้ไหม?’ ตอนนั้นเราก็มองหน้ากัน แล้วก็พากันลงไปชั้นล่าง
กิ๊ฟเริ่มเล่าว่า ตอนที่ทุกคนลงไปหมดแล้ว และปิดประตูห้อง บรรยากาศภายในตู้มันก็มืดๆ อบๆ แต่ยังดีที่พอมีช่องจากประตูของตู้เสื้อผ้าให้พอได้มองเห็น และหายใจได้ ซึ่งช่องจะอยู่เหนือหน้าผากหน่อยนึง กิ๊ฟก็คอยมองออกจากช่องของตู้ ผ่านไปประมาณ 20 นาที กิ๊ฟเล่าว่า ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดินผ่านหน้าห้อง (ตู้ที่กิ๊ฟแอบติดกับประตูทางเข้าห้อง แต่ประตูห้องปิดอยู่) ตอนที่ได้ยินเสียงเดินนั้นดังมาก ในใจก็คิดแล้วว่าต้องเป็นอาจารย์เวรที่ชอบมาจับเด็กที่โดดเข้าแถว กิ๊ฟก็แอบมองว่าประตูจะเปิดไหม สักพักประตูก็เปิดดัง ‘แอ๊ดดดด..’ นางบอกนางลุ้นมาก แต่ก็ไม่กล้าแอบมองผ่านช่อง เลยนั่งลงยองๆ ในตู้ คอยฟังเสียง วินาทีนั้นกลัวว่าจะโดนจับได้อย่างเดียว นางเลยนั่งเงียบๆ ร้อนๆ อยู่อย่างนั้น
สักพัก เสียงเดินของใครบางคนซึ่งกิ๊ฟเข้าใจว่าเป็นอาจารย์เวร ก็ยังคงเดินวนเวียนอยู่อย่างนั้น อยู่ภายในห้อง เสียงเดินลงส้นเท้าหนัก และดังมาก กิ๊ฟก็สงสัยว่าถ้าไม่เจอใครแล้วทำไมยังไม่ออกไป? แถมเสียงเดินนั้นก็ยังมาวนเวียนอยู่ตรงแถวๆ ตู้ที่กิ๊ฟแอบอยู่ กิ๊ฟเลยค่อยๆ ลุกยองๆ เพื่อจะแอบมองลอดช่องของประตูตู้ แต่เมื่อนางมองออกไปก็พบว่าเป็นผู้หญิงคนนึง ผมยาวประบ่าปิดหน้าปิดตา ใส่ชุดคอกลมเก่าๆ สีขาว สวมกระโปรงสีดำ เธอคนนั้นกำลังเดินก้มหน้า และเดินกลับไปมากลับมาอยู่ระหว่างหน้าตู้ที่กิ๊ฟแอบอยู่ ในใจกิ๊ฟตอนนั้นคิดว่า ‘ถ้าเป็นอาจารย์เวรมาตรวจ แล้วไม่เจออะไร ก็ควรจะลงไปได้แล้วไม่ใช่เหรอ!?’ ในขณะที่นางคิดไป สายตาก็มองออกไป แล้วเหมือนเธอคนนั้นจะรู้ความคิดนาง อยู่ๆ เธอก็หยุดเดิน!! กิ๊ฟตกใจสะดุ้งเฮือก พร้อมกับเอามือปิดปาก ไม่ให้เผลอหลุดอุทาน หรือหลุดเสียงหายใจออกมา ..กิ๊ฟพอจะรู้แล้วว่าตัวเองกำลังเจอกับอะไรอยู่
ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ เธอคนนั้นก็เอียงคอลง แต่เป็นการเอียงคอในลักษณะที่บิดหันมามองตรงตู้ที่กิ๊ฟแอบดูอยู่! กิ๊ฟบอกตอนนั้นแทบช็อคตายคาตู้ และรู้แล้วว่าสิ่งที่เห็นนั้นไม่ใช่คน! ใบหน้าของเธอคนนั้นเละไปครึ่งซีก แววตาขาวโพลน และจ้องเขม็ง ดูเหมือนว่าเธอคนนั้นจะรู้ว่ากิ๊ฟกำลังแอบมองอยู่ เมื่อกิ๊ฟตั้งสติได้ ก็รีบนั่งยองลงอย่างเดิม และภาวนาขอให้เธอคนนั้นไปจากตรงนั้นเสียที เพียงชั่วอึดใจ กิ๊ฟก็ได้ยินเสียงประตูปิดลงเบาๆ กิ๊ฟเริ่มน้ำตาไหล อยากให้พวกเรากลับมาไวๆ กิ๊ฟอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นออกไปจากห้องหรือยัง? นางจึงค่อยๆ พยุงตัวเองในตู้แคบๆ นั้นขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อมองผ่านช่องของประตู แต่พอนางมองลอดออกไปกลับแทบทำให้นางหัวใจวาย เพราะมีดวงตาคู่หนึ่งที่มองลอดกลับเข้ามาจากด้านนอกเหมือนกัน!!! กิ๊ฟบอกว่าตอนนั้นคือกรี๊ดสุดเสียงเลย และหวังให้ใครก็ตามที่อยู่แถวนั้นได้ยิน แต่ช่างเป็นความโชคร้ายของกิ๊ฟเหลือเกิน เพราะไม่มีใครเลยที่ได้ยินเสียงกรีดร้องของกิ๊ฟ กิ๊ฟบอกรู้สึกหายใจไม่ออก เหมือนจะเป็นลมให้ได้ เท่านั้นยังไม่พอ เธอคนนั้นเริ่มที่จะทุบตู้เหมือนจะพยามเปิดให้ได้ กิ๊ฟในตอนนั้นไม่มีแรงเหลือแล้ว ได้แต่นั่งพนมมือร้องไห้อยู่ในนั้นจนอ่อนแรง..
จนกะทั่งพวกเราเสร็จจากการเข้าแถว ถึงขึ้นมาไขประตูตู้ให้กิ๊ฟออกมา กิ๊ฟบอกช่วงเวลานั้นมันผ่านไปช้ามาก และคงจะจำไปจนวันตายเลย หลังจากนั้นไม่นานนางก็ย้ายโรงเรียนไปเลยค่ะ..
Story by สมาชิกพันทิป 3844467
